persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
Expo Begijnhofkerk: ‘Terugblik op Sint-Amandsberg’
STAD – 11 september 2022 – Sint-Amandsberg verrast. Het is geen eenduidige gemeente. Wat fascineert is de veelzijdigheid in geografie en in economie.
Sint-Amandsberg is voor de niet-kenner slechts een bijgemeente van Gent. Op het eerste zicht een beetje grijs, en vanuit Gent als moeilijk toegankelijk omwille van de onophoudelijke “verdammte spielerei” aan de Dampoort.
Voor hij of zij die het wél weten, is het een zeer verscheiden gemeente met een rijk verleden.
De buurt van Sint-Amandus met haar kerk, haar oud Gemeentehuis, haar begraafplaats “Campo Santo“, haar begijnhof, wordt zo een beetje als het centrum beschouwd.
De legendarische Achterstraat – thans parallel met de Antwerpsesteenweg – mag als historisch gezien worden als onderdeel van de verbinding tussen Nederland en Frankrijk.
Maar er zijn ook andere kernen. Zoals de wijk van het Heilig Hart bevoorbeeld, met haar buurtleven in de nabijheid van de Dendermondsesteenweg, haar legendarische fabriek ‘Malmar‘, eerder Baertsoen-Buysse.
Of nog: het Westveld, aanschurkend tegen Destelbergen, met haar landelijk karakter, haar groene woonzone, haar kasteel van industrieel Carels die een fabriek had waar nu het winkel-wooncentrum Dok Noord is.
En iets meer in de richting van Oostakker, langsheen de steenweg naar Antwerpen: de Oude Bareel.
Terug dichter bij de kern: de buurt van het Hospice in het Heiveld…
De Rozebroeken, met haar Sint-Baafskouter, heeft ook een heel eigen geschiedenis. Als heerlijkheid van de Sint-Baafsabdij hadden de monniken op laatst genoemde plek een buitenverblijf. De kouter was een akker.
Elders werkten de monniken in de bijgaarden: tuin waar bijen werden gekweekt. Bijen werden o.a. gekweekt om van hun broed was te maken voor het vervaardigen van kaarsen.
De Rozebroeken getuigen nog van een bloeiende plantenteelt, wat de gemeente onsterfelijk beroemd maakte, en de eigenaren onsterfelijk rijk. Dit was in hoofdzaak aan het eind van de 19de eeuw en de eerste helft van de 20ste eeuw.
We noemen één naam – er zijn er talloze: bloemist Joannes Palmer Hartmann.
Die exporteerde naar alle windrichtingen.
En nog steeds qua economie kan men niet omheen de paardenkwekerijen en paardenhandel.
Het kermisje van ‘Negen mei’ herinnert daar nog vaag aan. Ooit was de ‘Negenmeimark’ het hoogtepunt van het jaar in Sint-Amandsberg. Dan werden honderden paarden verhandeld.
Een grote kwekerij bevond zich in de Verkortingstraat. Thans is dit domein opgenomen in begraafplaats.
Een uitvloeisel van de paardenkweek was de productie van de befaamde paardenworst van Sint-Amandsberg: de “bloende“. De gemeente stond bekend om haar “bloendekappers”.
En fabrieken waren er genoeg. Vermelden we nog ‘Bleu d’Outremer bij de Schelde.
En dan hebben we het nog niet gehad over de arbeiderscités die in schril contrast staan met de bloemistenvilla’s, en over de meer recente sociale woningen. Noem er van elk één: de Wasstraat en de Sint-Bernadettewijk…
Vergis je niet. Sint-Amandsberg heeft ook verrassend groene en aangename woonwijken. Eén, die misschien minder mensen kennen, is de wijk rond het Paviljoenpark (voor de gegoeden) en de sociale wijk op het Westveld…
We kunnen vele artikels vullen over Sint-Amandsberg. En dat deden we eigenlijk al in overvloed op deze blog. Ga hieronder maar eens na welke “karrevrachten” artikels we er al over schreven (en de lijst is niet eens exhaustief). F.D.
Wie wist dat Sint-Amandsberg ontstaan was uit Oostakker?
Op 21 mei 1872 werd Sint-Amandsberg een zelfstandige gemeente. Sint-Amandsberg is dit jaar dus 150 jaar, 105 als zelfstandige gemeente, 45 als deelgemeente van Gent.
DSMG en Gendtsche Tydinghen wijdden een expo aan de geschiedenis van de gemeente, in de kerk van het Groot Begijnhof, zoals we hier een kleine maand geleden al aankondigden.
Lees ook op deze blog:
