persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
VOLK – 15 maart 2022 – Geboren in Gent, verbleef hij een groot deel van zijn leven in Frankrijk. Hij heette officieel Camille, maar dat werd uiteindelijk ‘Don Camillo’. Op leeftijd ontpopte hij zich tijdens de Gentse Feesten van de jaren 1970 als een grote entertainer en muzikant.
Camille Félix D’Hongrie (Gent 25/12/1901 – Gent 06/01/1982) werd geboren op kerstdag en stierf op Driekoningen. Hij was een kleurrijk Gentse Feestenfiguur.
Gekleed in zwarte jacquet, wit ondervestje, ne sjapoo buuze en ne erectieve plastron (Met een mekaniekske liet hij het onderste deel van zijn plastron omhoog springen).
Deze pittige verschijning heeft op zijn onnavolgbare manier bijgedragen tot onder meer het succes van de nieuwe Gentse Feesten*. Hij was l’artiste-pur met zijn mondmuziekske, castagnetten en zelfgebouwde instrumenten.
Hij bracht eigen versies van de onvergetelijke meezingers zoals: ‘O Suzanna‘ en ‘The way to Tipperary‘. ‘Don Camillo’ maakte zijn instrumenten zelf. Hij sprak over een mondharmonica als een reep ijzer tussen uw gebit.
Mede door zijn vriendschap met wijlen Walter De Buck, werd hij binnen de kortste keren de mascotte van de fanfare ‘De lochte Genteneers’ die Walter samen met, de vorig jaar overleden, Clee van Herzele had opgericht.
Hij vulde jaren aan een stuk de pauzes tussen twee optredens aan het Sint-Jacobs. Hij werd daar ‘de burgemiester van Sent Tsjokobs’ genoemd. Overigens hing zijn foto achter de toonbank van Walter De Buck’s café ‘De Martiko’ aan de Steendam.
Walter De Buck omschreef hem als: Een afstammeling van een bepaald soort mensen: losluupers, de vrijbuiters, nen trotse clochard, ‘ne kilo’, kortom ‘nen echte’.
‘Don Camillo’ reageerde tegen de ver-Amerikanisering van onze cultuur. Hij deed dat op een eigen persoonlijke wijze en confronteerde hiermee tal van Genteneirs.
Zo omschreef Walter De Buck “de cultuur” in het uitgaansleven in de jaren 1950: “In de vijftiger jaren leek de tijd van straatmuzikanten, liedjeszangers en volkscafeetjes voorgoed voorbij. In elk kafé kwam een juke-box te staan, een ‘Wurlitzer-Rock and Roll’ flitslichtjes automaat, dat was dus niet de meest geschikte omgeving voor een liedjeszanger.”
Walter leerde ‘Don Camillo’ kennen in een dancing in de Boudewijnstraat, aan het Sint-Pietersstation. (Lees op deze blog: Het cafétijdperk aan de Boudewijnstraat) In de jaren 1950 was dit nog een uitgaansbuurt voor soldaten en pendelaars. Don Camillo stond er naast de juke-box op het ritme van de rock met castagnetten te spelen, gekleed in zijn jacquet en hoge hoed.
By the way: ‘Don Camillo’ woonde eerst in de buurt van het Sint-Pietersstation en zou zijn bijnaam gekregen hebben van de hoertjes aldaar. Van hem werd gezegd dat hij zot was van de meiskes. Maar ook: dat hij in zijn broek plaste, omdat hij “een defect” had aan de urinewegen?
Toen hij de laatste jaren van zijn leven in de Stierstraat woonde – dit is in de buurt van Sint-Baafsdorp – werd hij vaste gast in het café ‘De Martiko’ van Walter De Buck aan de Steendam. Daar zong hij, zonder juke-box. Theatermaker Herwig De Weerdt schreef een boekje over hem. Walter De Buck schreef het voorwoord. Het citaat over de cultuur in de jaren 1950 en de ontmoeting in de Boudewijnstraat komt uit dat voorwoord.
Herwig De Weerdt noteerde in zijn boekje: “Reeds vanaf de eerste Gentse Feesten in ’69* is ‘Don Camillo’ van de partij. Het is alsof hij een tweede jeugd beleeft; ondanks zijn zeventig lentes, nog altijd ‘het temperament’.”
De voorgeschiedenis
In dat boekje van Herwig De Weerdt leren we dat ‘Don Camillo’ – geboren ‘Camille’ – het levenslicht zag aan de Sint-Amandstraat. In die tijd (1900) was dit een buurt o.a. de beluiken van Devreese en Batavia, en als vanzelfsprekend van grote armoede. (Lees op deze blog over beluiken in Gent)
Toen Camille of Kamiel nog zeer jong was, verliet de moeder zijn vader en ging zij met zijn stiefvader in Lille, Frankrijk, wonen. Met het uitbreken van WO I vluchtte de stiefvader en moest Camille het gezin – dat inmiddels met twee kinderen was uitgebreid – aan de kost helpen. Vervolgens werd hun huis gebombardeerd en nog later belandde Camille in het cachot wegens smokkel…
Hij verdiende goed in de handel met corned beef.
Toen hij later weer in Gent woonde, lanceerde hij de uitdrukking “poepen voor ne kilo corned boef“.
“boef” is allicht een verbastering van het Franse ‘boeuf’, terwijl de echte naam van het product ‘corned beef ‘was, in het Engels.
Na de oorlog keerde hij met zijn moeder en zijn halfzus terug naar Gent, waar ze een huis huurden aan de Zwijnaardsesteenweg. stiefvader en halfbroer bleven in Frankrijk.
Later woonde hij op de Afrikalaan. Nog later ging hij weer korte tijd in Frankrijk wonen en werken, en werd uiteindelijk door de gendarmes terug gestuurd naar België. Tijdens WO II werd hij krijgsgevangen genomen. Etcétera, und so weiter… Het leven van Camille ofte ‘Don Camillo’ leest als een trein! Een aanrader! Lees het hier
Het oorspronkelijke ‘Don Camillo’ is een boek uit 1951 en een film uit 1952 over een Italiaanse dorpspastoor, gespeeld door Fernandel, die een communistische burgemeester bestrijdt, maar er toch in zekere zin mee bevriend is.
*We spreken hier over de ‘heropstart’ van de Gentse Feesten. De oorsprong gaat terug tot 1843. Toen besliste het stadsbestuur om alle wijkfeesten te vervangen door één ‘Gemeentefeest’. Achterliggende gedachte was om de flow van werkverzuim door de arbeiders als gevolg van de – in de tijd verspreide – wijkfeesten, tegen te gaan.
Het initiatief kwam van de burgerij, gesteund door de industriëlen. Hoewel het de bedoeling was om de arbeiders te vermaken tijdens het Gemeentefeest, waren de eerste feesten vooral een aangelegenheid voor de burgerij. Het Gemeentefeest was echter geen volksfeest en de arbeiders bleven weg.
Bronnen:
Werner Bockstaele
gentblogt (incluis de coverfoto)
Boek ‘Don Camillo’ door Herwig De Weerdt
De Gentse Feesten worden dit jaar gehouden van 15 tot 24 juli 2022
Lees ook op deze blog:
(Walter De Buck) Gentse Feesten terug in de tijd: bier met emmers
Lees ook op deze blog:
