VOLK – Volksfiguur Aimé “de zierluuper”

Daar doet zich in de straat een gerinkel van bellen horen. “Ter es doar ne ziereluuper!” Iedereen loopt buiten om het wonder te aanschouwen. De ziereluuper is een speciaal soort schooier. De man heeft een vaag soort sportpak aangetrokken, draagt een gordel behangen met bellen, en houdt een bus in de hand. Om zijn uithoudingsvermogen te bewijzen, loopt hij altijd maar door, straat in, straat uit en zelfs wanneer hij in een herberg binnenloopt, blijft hij ter plaatse ‘trampelen’. De bus dient tot het vergaren van centen. Uit: J. Boes, ‘Folklore van de Volksbuurt’, p. 43

Eddy Levis: “Een hardloper heet men in het Gentse dialect “ne zîerluuper”. Gents bekendste ‘zîerluuper’ was zeker Aimé Termont. Hij werd in 1906 te Eeklo geboren, maar kort nadien verlieten zijn ouders het Meetjesland en vestigden zich te Sint-Amandsberg. Daar bracht Aimé zijn jeugd door. Zijn vrienden ondervonden al snel dat zijn benen vlugger waren dan de hunne. Hij onderscheidde zich in loopwedstrijden. Als “stroatkoerser” wist hij als jongeling veel prijzen in natura weg te kapen: koffie, vlees, drank, kledingstukken, en andere nuttige voorwerpen. Hij beoefende ook voetbal en bokssport.

In 1959 keerde hij naar Gent terug en woonde toen in de Nodenaysteeg nr. 7. Hij zou er een plaats veroveren tussen de zeldzaam wordende volkstypes. Termont begon zijn eerste openbaar optreden tijdens de kermis te Ertvelde-Rieme. Nadien doorkruistte hij de straten van talloze steden en gemeenten. Oost-Vlaanderen was zijn geliefkoosd werkterrein, zoals het carnaval te Aalst, Eeklo, Maldegem, ‘Zotte Maandag’ te Ronse, Sint-Niklaas, de ‘Ronde van Vlaanderen’, de kermisdagen te Wetteren, Zottegem, en nog veel meer.
In Gent liet hij zich graag zien tijdens de Gentse Feesten, op braderijen en buurtfeesten en op het voetbalplein van de ‘Gantoise’.

Buiten de provincie trok hij ook naar ‘de Vetten Os’ te Anderlecht, het Sint-Barbarafeest van de mijnwerkers te Genk, Waregem Koerse, en de steenbakkersstreek van Boom en Niel. Korte verplaatsingen deed hij per fiets, langere per bus of trein. (…)

In al deze gemeenten kende hij iemand waar hij zich als ‘zîerluuper’ kon uitdossen. Hij droeg een onderlijfje, een korte broek, witte kousen en zwarte schoenen. Hij was blootshoofds en had in beide handen een metalen collectebus. Daarmee liep hij winter en zomer de straten en café’s af. Na 2 à 3 uur lopen keerde hij even terug naar zijn stek, at en dronk er wat, rustte er een tiental minuten uit en begon dan opnieuw. Zo legde hij tijdens de Gentse feesten van 1962 het equivalent van de afstand Gent – Parijs af!” Hij stierf in 1968.

Op de achtergrond twee volkstypes: een dronken arbeider en een vrouw, blijkbaar met een groen hoedje met pluim, zoals Hélène Maréchal het in één van haar succesnummers bezong. Boven hun hoofden: feestverlichting.

Langie heeft geen karikatuur gemaakt van Termont. Integendeel. Het is de afbeelding van en krachtige, goedgespierde man. Termont was een geliefde verschijning in het Gentse. Iedereen wist voor welk goed doel de ‘zîerluuper’ rondliep. Men vond hem wel een beetje bizar, maar men had eerbied voor de volkse goedgeefsheid van de man.
De achtergrondfiguren zijn vrij karikaturaal, misvormd, ruw, afgestompt, uitgeleefd, twee volksmensen die als het ware loskwamen uit een van de vele tekeningen van Langie, zoals ‘Fîeste in ‘t Poatershol’, een bekend werk, waarin hij dergelijke sukkels situeert bij karakteristieke geveltjes en verloren gewaande achterbuurten. (…). Uit: Lode Hoste: Gent – ‘De zeerloper Aimé Termont’, Oostvlaamse Zanten, jg. 1968, pp. 135-136