persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
STAD/ VOLK – 04 oktober 2019 – Johan Anthonis stelt vast dat de Gentenaren met karakterkoppen uit het straatbeeld verdwenen zijn. Gent is anoniem geworden, stelt hij. In een tweede cursiefje heeft hij het over talent.
1. Over de verdwenen karakterkoppen: “De kameraden van vroeger zijn facebookmatekes geworden. En die verkleutering van de taal voltrok zich ook in het straatbeeld, De betonnen legoblokken vertellen het voort.”
2. Over talent: “Maar zijt ge een lelijk wijf, blijf dan van uw lijf, ook het onvolmaakte heeft wel iets, maar maak het niet nog erger voor de spiegel.”
over verloren Gentse karakterkoppen in gent
Johan Anthonis: “Ooit het grootste kunstdorp van de wereld, waaraan ik mijn hart verloren had is nu een dwangmatig ambitieuze stad geworden en ik steek het niet onder caféstoelen of barkrukken, het doet mij hartzeer.
De fel besproken stadshal , immense ponskaart voor het lichtspektakel – zoals een fotograaf met zijn lens terecht opmerkte – is een architecturaal hoogstandje. De betonnen klokkenstoel waar Klokke Roeland met zijn kleppe huist, is daarentegen een lelijk achterkamertje. En dus werd Michaël Borremans middels een geschilderd kleinood gevraagd om er een tâche de beauté na te laten. En omdat ook elke Gentenaar net als Klokke Roeland graag eens zijn kleppe open doet, kreeg iedere Gentenaar van Kris Martin zijn klokslag cadeau. En toen viel mij steeds dat éne woord op, zo kenschetsend voor het nieuwe Gent: anonymous.
Lees verder onder de foto
Waar zijn ze gebleven Egidius?: de roste wasser, de schele apotheker, de bloendekapper, het houten hoofd, Mieste en Poeste, blutepoepe en bompa seks, spanders, sneeuwwitje, kapitein Haeck, ’t wit konijn, PDW, Hoet en Hoozee, dé Kurt en al die Mario’s, Vin, vleesklakke, Kelly en Kenny, de bende van Pol de pijpe, de fanfare van honger en dorst, de skyblasters en moereloere, Jawadde, Ronny en Tony, de toogfilosofen en de échte filosofen Apostel, Kruithof, Etienne Vermeersch en Rudolf Boehm, Rudi de neuze en Roland, Miek en Roel, Mieke Stroel, Annie en Helga, nonkel Miele, Vuile Mong en zijn Vieze Gasten, Montje van het Achturenhuis, Sleppe, zuster Monica, zatten Andre of Vossie met zijn plastiek zakske, de wandelaar, de tooghangers van de Belleman.
Want ons kende ons. En nu is iedereen verhuisd naar het kerkhof, naar Evergem of op den buiten en de zeeluchtsnuivers die trokken naar Oostende of Blankenberge.
Want in Gent is iedereen anonymous. Toerist of student. Als je in de stad loopt, kom je nog maar weinig bekende gezichten tegen. De kameraden van vroeger zijn facebookmatekes geworden. En die verkleutering van de taal voltrok zich ook in het straatbeeld, De betonnen legoblokken vertellen het voort.”
© Johan Anthonis
Johan Anthonis ‘cursief’ over talent
Heb altijd de grootste bewondering gehad en plezier beleefd aan mensen die iets heel goed kunnen. De geniaalste schaakzet die Bobby Fischer op zijn dertiende wist te spelen. Een wielrenner die gegoten op zijn tijdritfiets racet. Het spectaculaire heen en weer van de Saives onder de tafeltennissers, de Nadals onder de tennissers. De gigantische ontlading na een wereldgoal of stil als Karel Mommens worden om een magistrale driebandstoot. Het atletisch loopvermogen van een zwarte parel. De gratie van de prima ballerina. De engelenstem van een nachtegaal of het virtuoze van zij die op het gevaar van onsterfelijkheid de eerste viool wist te spelen. En nog steeds vind ik het duizelingwekkend hoe Van Eyck zes eeuwen geleden het penseel wist te hanteren. Maar ook het experiment van een avant-gardist. De eigen taal van een zeldzame poëet. Een kano die door het water klieft. Het iconische beeld dat een fotograaf met geoefend oog op de gevoelige plaat wist te leggen.
Maar zijt ge een lelijk wijf, blijf dan van uw lijf, ook het onvolmaakte heeft wel iets, maar maak het niet nog erger voor de spiegel. Zo ook was ik in de fleur van mijn leven al geen begenadigd pingponger, schaker of biljarter. Ik ben er gelukkig tijdig mee gestopt, toen het plezier in het spelletje plaats maakte voor het besef van gebrek aan talent. Dus: het Gentse clubhuis van de derde leeftijd hoeft niet op mijn aanwezigheid te wachten. Ik ga geen nog grotere prutser worden dan ik al was. En zolang mijn benen nog meewillen koop ik geen elektrische fiets. Zal ik door het Vlaamse landschap laveren. Want ik heb nog een magnum fles Sint-Bernardus staan, getekend en gesigneerd door Kamagurka.
© Johan Anthonis
Lees meer cursiefjes:
Over ‘nekkers’ en over Senegalezen in Gent
Lees op deze blog: Het Patershol. Straks de feesten, maar de historie?
Lees ook op deze blog: ‘De Blogman Cursief’ over Slot van Laarne en Prinsenhoffeesten
Lees ook op deze blog: Erwin ‘cursief’ over Gentse volksfiguren uit vergoane tijden (in een editie van ‘Gentse Zomer’)
Lees ook op deze blog: Geert ‘cursief’ over Tram 1; Werken en communicatie
Lees ook op deze blog: Eddy, Erwin en Jo over Studio Skoop. Eddy over het Patershol
Lees ook op deze blog:
