persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
VOLK/ CURSIEF – 15 januari 2020 – Krinkelende winkelende kronkels: Het been, VDB, Gaga, Gentbrugge, Villa Voortman. “Je me suis dit: FDP, tu ne vas pas crever ici”.
Gekronkel, gekrinkel in mijn hoofd.
Van het krinkelende winkelende waterding, ‘Het Schrijverke’ van Guido Gezelle. Hij: zelf een schrijverke. Ik: ook een schrijverke. Gekronkel, gekrinkel door ontbering aan nicotine? Het bloed kruipt waar het niet gaan-en kan, zegt het spreekwoord. Wel: hier kruipt het bloed van dij naar teen, via zijaders, omdat het niet gaan-en kan door de aorta, wegens obstructie door een bloedklonter.
Ge-echo, gegalm in de gang.
Mijn ziekenhuisbed wordt haastig, weg van mijn reguliere kamer door gangen gerold, in een lift gestopt,
en door nog verder afgelegen gangen gerold, naar een nog verder verwijderde eindmeet. Het rollen lijkt op rallyen. Bij aankomst aan de eindmeet, liggend in het rallybed bekroond met een lied in luidsprekers, kruipend als muzikale, doorzichtige sigarettenrook tegen het witte plafond: ‘The Final Count down‘. Dit is het operatiekwartier… Ook ‘O.K.’ genoemd… O.K., oké?
Het plafond is de enige kamerwand die ik duidelijk zie. Liggend, niewaar. Ik denk: “Ga ik hier de laatste minuten van mijn leven aftellen? Is het lied een voorbode van slecht nieuws? Symbool?”
Eindmeet. Leugemeet.
Je weet wel, of je weet het niet. ‘De Leugemeete’: een in 1911 afgebroken kapel van het ‘Godshuis van Sint-Jan en Sint-Pauwel’. Ooit aan de Brugsepoortstraat. Te zien op het ‘Panoramisch gezicht op Gent‘ van 1534. De later aangebrachte torenklok loog altijd. De wijzers wezen nooit exact het juiste uur aan.
Het lied dat hier tegen het plafond plakt, is een leugemeete, een valse “final count down”?
Je gedachten “free wheelen“. Niet je bed. Dat wordt professioneel en met vaart gestuurd door vaklui uit de verplegerspost. Die houden er een bijzonder pasje op na. Een “pasje” in de zin van “stapje”, een “gang”… Je moet hen eens bestuderen als ze uit hun verpleegpost stappen, die verplegers en -sters. Het gaat als volgt bij een bruusk openzwaaiende deur: “1, 2, 3 voorwaarts vooruit niet omziend opdat niemand van het bezoek hem/haar zou aanspreken om al was het maar om een vaas te vragen, want opgelet ik heb het druk, ik heb geen tijd voor u, tenzij als u braaf wacht, straks misschien, misschien”.
“J’ai dit ce que je peux dire. Qui m’a enlevé?”
Gedachte in het O.K.: “Je me suis dit: FDP [de Blogman], tu ne vas pas crever ici...” VDB tijdens zijn ontvoering in memorie… Niet Frank VDB, wel Paul VDB. Bij zijn bevrijding krasten de volgende woorden doorheen radio- en tv-netten over zijn gedwongen verblijf in Le Touquet-Paris-Plage: “j’étais en chemise et en caleçon“. Het was 1989. Er is zelfs nog een satirisch liedje over gemaakt.
Ik lig hier, nu eind 2019, 30 jaar nadat VDB werd ontvoerd, in dat ziekenhuisbed niet eens in mijn hemd en mijn onderbroek. Enkel in een operatiehemd. Hij was toen misschien beter af dan ikzelf, die VDB. VDB mocht van zijn ontvoerders zijn onderbroek aanhouden en een pijpje stoppen. Ik mag niet roken. Ik mag geen onderbroek dragen. En niemand ging een naald steken in VDB’s aorta ter hoogte van de lies, en niemand stak een buis in zijn pisbuis. VDB had geen gezondheidsproblemen. Hij moest enkel maar wat zwart geld van zijn Zwitserse bankrekening laten afhalen voor de betaling van het losgeld. “J’ai dit ce que je peux dire. Vous pouvez me croire, Messieurs. Qui m’a enlever?” In mijn geval: verbannen naar het hospitaal?” “Qui?”
Lees verder onder de video
Gedachte: “Doe voort, man”
Ik ben er niet gestorven, in het O.K. Ik lig nu, meer dan gewoonlijk, thuis in de zetel naar tv te kijken. Herstellend aan het been. Net niet “ga-ga” van pilleninname uit veel te veel apothekersdozen. Thuis in Gent. Niet in Gentbrugge. Niet in een villa. Je had er anders een zin van kunnen maken: “Door de pijn aan zijn been werd hij ga-ga in zijn villa in Gentbrugge”. Zei zijn vriendin: “Doe voort, man”, wat wil zeggen: “niet zeiken”.
Afin, je bent weer thuis met “een O.K.” van het O.K.
De tv wordt door middel van een “bakske” aangefloept. In Antwerpen is dat een “kaske“. In Antwerpen is het ook: “De tv DIE DA wordt aangezet”. Overal die “die da”. Dit hoor je vooral op de Antwerpse regionale zender, zijnde: VTM.
Met zijn serie over Gentbrugge op Canvas – elke woensdag tot begin februari – zette maker Joris Hessels niet enkel die Gentse deelgemeente stevig op de “wereld”kaart, hij bracht ons ook de herinnering dat ‘Radio Gaga’ heeft bestaan – en van daaruit: dat ‘Villa Voortman’ nog bestaat. Joris Hessels acteerde al in gekende theatergezelschappen en in televisieseries. Samen met Dominique Van Malder maakte hij ‘Radio Gaga‘ voor Canvas.
Misschien herinner je je de mobiele radiostudio ‘Radio Gaga’ die zich in een caravan bevond en “die da” gebruikt werd om de boer mee op te gaan, om diepmenselijke verhalen bij elkaar te dorsen.
‘Villa Voortman’
Met die “radiocaravan” trok het duo ook tweemaal naar ‘Villa Voortman’ in Gent. Hun tweede stopplaats was aldaar. Kerstmis 2015 vierden ze eveneens aldaar. “Aldaar” is de Blaisantvest in Gent: een plek – door de locals “plezante veste” genoemd – liggende bij de historische ‘Villa Voortman’, zijnde die van de textielfamilie van de NV Texas.
Eerst huisde “Villa Voortman” – onderdeel van PC Gent-Sleidinge – er in chalets in de tuin aan de Blaisantvest, maar verhuisde naar even verderop aan de Vogelenzang, toen de historische villa ten prooi viel aan promotoren van assistentieflats.
Dirk Bryssinck is psycholoog en bezieler van ‘Villa Voortman’: ontmoetingshuis voor mensen met “dubbelproblematiek”, ook “zorgwekkende zorgmijders” genoemd, oftwel mensen met een verslavingsproblematiek gecombineerd met een psychiatrische problematiek en vaak ook al een justitiële record.
Fijne kerel, die Dirk. Een klein decennium geleden heb ik meermaals in zijn woonkamer gezeten. Hij is ook kunstig met de viool. In 2017, ook: psycholoog-van-het-jaar. Ook in de woonkamer meermaals in zijn bijzijn gesproken: zijn even schrandere en vurig sociaalgedreven madam. Was het Veerle? Ja, het is Veerle. En dochter Mira, nog het meest bekend van de tv-serie ‘Tygat Chocolat’ op Eén. Die liep daar soms spreekwoordelijk door het beeld, in die living. En dochter Eva, niet te vergeten. Heel soms ook in beeld.
Soms zat ik daar een uurtje ’s avonds tijdens een weekavond of een weekendavond. Mijn toenmalige madam die da daar ooit naast de deur had gewoond, werd bij momenten naar die plek terug gezogen. Doe voort met die villa, man.
Na drie seizoenen ‘Radio Gaga’ kwam Joris Hessels op de proppen met het programma ‘De weekenden’ en nu dus ook met de televisieserie ‘Gentbrugge’, waarin hij zijn nieuwe woonomgeving verkent. Leuk voor iemand die niet in Gentbrugge heeft gewoond. En zéér leuk voor iemand zoals ik die wél in Gentbrugge heeft gewoond. Van 1987 tot 1993. Aan de bezoekersuitgang van de Gantoise. Maar dit zou mij te ver doen afdwalen.
Kijken maar naar ‘Gentbrugge’: vanavond, woensdag, om 21u12 op Canvas.
© Frank Depreitere/ De Blogman
Lees ook op deze blog:
‘Cursief’ over Slot van Laarne en Prinsenhoffeesten
Over ‘nekkers’ en over Senegalezen in Gent
Lees ook op deze blog: Eddy, ‘cursief’ over Studio Skoop en over Patershol
Lees ook op deze blog:
