CURSIEF – Middagje Muide-Meulestede

Kroniek – Een dag in de week: donderdag 6 januari

‘CURSIEF’ – 07 januari 2022 – Een middagje Muide-Meulestede leverde op: wijkresto ’t Oud Postje, brandweeractiviteit aan de Port Arthurlaan, de oude brandweerkazerne, de “Slaphangersstraat”,  een locomotiefje aan de Voorhavenlaan, de Moeskopperij,  Sint-Theresia van Avila (opnieuw) te koop, herinneringen aan Eetcafé Toreke…

‘Cannelloni met ricotta en spinazie’ voor de veggie-aanhangers, ‘kip met rijst en currysaus en ananas’ voor de anderen…
Tegen de middag stoppen we voor de deur van wijkresto ’t Oud Postje aan de Meulesteedsesteenweg op de Muide. Of zit je daar al op het grondgebied van Meulestede – de kop van het schiereiland?
Er is nauwelijks volk op straat.

Het restaurant is een erkend sociaal restaurant, dat wil zeggen dat bezoekers met een laag inkomen een lagere prijs betalen. Mensen met verhoogde tegemoetkoming betalen €5,5. Voor mensen met leefloon of een levensminimum kost de maaltijd €3. Klanten die het standaardtarief betalen, gisteren €9,5, maken zo mee de werking mogelijk. Gisteren leek het wel of ze voor ons de kip met de dikste billen hadden geslacht. Ze lieten zich smaken, die billen.

Het zaaltje ademt simpele, ouderwetse huiselijkheid uit. Alle meubilair is er super eenvoudig. Luxe is hier niet op zijn plaats, zelfs niet gewenst of gegeerd.
Het mag oerdegelijk simplisme zijn. Ook de mens mag er zichzelf zijn. Zonder franjes.
Enkele gepensioneerden, een verdwaalde veertiger… Ze zitten zwijgend achter de dis.  Ware het niet dat de veertiger gsm-t. Achter de toog staan een juffer in opleiding en een doorgewinterde coördinatrice. Je gaat hun je Uit-Pas tonen als je denkt in aanmerking te komen voor het sociaal tarief.

Vanuit het zaaltje is er inkijk in een deel van de keuken, via het ruimbemeten doorgeefluik. ’t Oud Postje is een opleidings- en tewerkstellingsproject voor personen die het moeilijk hebben op de arbeidsmarkt. We zien koks en hulpkoks van buitengaatse origine. In de zaal word je op je wenken bediend door – wat een chic restaurant – een maître d’hotel zou noemen. Hier heet dat gewoon een opdiener.

De man toont ons foto’s die hij gisterenavond vanuit de hooggelegen flat van zijn vriendin gemaakt heeft over de brand bij Stukwerkers in de Port Arthurlaan, ter hoogte van Meulestede. Zijn vriendin woont een paar kilometer daar vandaan.

In het afzakken naar de Meulestedesteenweg zijn we zelf voorbij de Port Arthurlaan gereden. Rond half elf werd er nog ferm nageblust. Vanuit een achterliggend straatje kon je de bluswerken goed volgen.
De Port Arthurlaan in Muide-Meulestede is aan de kant van het schiereiland dat bij het Groot-Dok ligt.

We zagen er een brandweerman vanop een hoge ladder magistraal een megastraal spuiten over het magazijn dat er – we konden het niet zien – allicht als een open schoendoos bij lag. Zonder het platte dak, dus.

Daarna gingen we – o symboliek – een kijkje nemen aan de oude havenbrandweerkazerne aan de Londenstraat. De kazerne werd woonkazerne. Het gebouw is met veel gevoel voor fantasie opgetrokken als een soortement middeleeuws kasteel met frivole torentjes. Het is van de hand van architect Charles Van Rysselberghe.

Tegen de kazerne leunt, in de Liverpoolstraat, een rij identieke sociale woningen uit de beginjaren 1900, naar een ontwerp van architect Jozef De Waele. Ze werden quasi als eenzelfde druppel water ook opgetrokken in de buurt van het Sint-Pietersstation en aan de Brugse Poort. Ze waren bedoeld voor bejaarden. De saterse volkstong verzon snel een bijnaam: “de Slaphangersstraten”. Een tekening hoeft hier niet bij.

Aan de Voorhavenlaan – ter hoogte van de Hamburgstraat – lieten we ons verrassen door een charmant oud locomotiefje, genre: rangeerlocomotief. Het staat er – akke akke tuut tuut – aan de achterkant van scheepsherstellers Werkhuizen Ketels.

Akke akke tuut tuut, weg waren wij … vervolgens naar ’t Oud Postje.
Het wijkresto hangt af van Toreke vzw, dat ook Eetcafé Toreke in het Rabot beheert, alsook de Moeskopperij in Muide-Meulestede.
Wijkresto ’t Oud Postje en, verderop de Moeskopperij, liggen meer in het linker gedeelte van het schiereiland, en veel minder hoog dan Stukwerkers gelegen is: zowat in het midden.

Van de Moeskopperij was ik bijna het bestaan vergeten. Daar zijn we al eerder binnen geweest. Dat was tweeëneenhalf jaar geleden. Nu was het gesloten.
Toch leek het alsof de gezonde, dikke winterse groentensoep die we als voorgerecht voorgeschoteld kregen in ’t Oud Postje daar vandaan kwam…

De Moeskopperij startte in 2017. Het is een buurttuin van ca 4.000m2. Het is een tijdelijke invulling van een braak terrein “voor en door de buurtbewoners”.
Tuinbakken werden door de bewoners zelf gemaakt van paletten. De vruchtbare aarde werd aangeleverd door Stad Gent.
Er zijn ook gemeenschappelijk delen van de tuin. Zo bv. de serre. In de serre werden onder andere aubergines, tomaten, pepertjes en – zo lazen we – een meloen geteeld.

Vanuit de moestuin kan je de kerk Sint-Theresia van Avila zien. Die staat langsheen de Meulesteedsesteenweg. Die werd een eerste keer verkocht tijdens het voorjaar van 2018.

En zonder stoef: persblog.be was de eerste om dit te melden, nog eerder dan de gazetten. De voormalige eigenaar van de Volvo-garage in Ledeberg was de koper. Nu staat de kerk opnieuw te koop.

Ook in Eetcafé Toreke, in de Vlotstraat, achter de Sint-Jozefkerk bij het Rabot, zijn we nog gaan lunchen. Dit is inmiddels vijf jaar geleden. Van het Toreke herinneren we ons de inrichting als huiskamer, incluis salongedeelte. Samen met de dissonantie van wandkasten – in soorten en kleuren en maten – verraadt de inrichting een visie op kunst van de bedenker. Dit terzijde.
We hadden toen gepaneerde kabeljauw en preistoemp, en maakten daar toen kond van in de blog!