persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
Voor het schermpje en voor een raampje in het ‘Groot Begijnhof‘ in Sint-Amandsberg
‘CURSIEF’ – 11 maart 2023 – Inleiding van de Blogman: Dat Jo Veldeman al graag eens een cursiefje pleegt, dat zullen we geweten hebben! Hij klaagt steen en been dat hij verslaafd is… aan ‘Facebook‘. En hij durft soms ook eens te klagen… over Facebook zélf!
Of hij maakt zich zorgen over diegenen die al of niet teveel of te weinig op zijn schermpje verschijnen. In elk geval: tutti quanti gedachten schieten als ‘Himars’-raketten door zijn hoofd, als hij zich weer eens over “Smoelenboek” buigt.
Ik ben weer aan het facebooken, beste ‘Facebook‘. Het valt niet meer te ontkennen: ik ben verslaafd. Ocharme, hier zit de gevangene van het internet, een slachtoffer van de consumptiemaatschappij, een radertje in westerse neo-liberale globaliserend laat-kapitalistische systeem . Argh ! Oei ! Ai !
Wat nu ? Kettingen afrukken, laptop in de vuilbak? Weer brieven beginnen sturen op zelfgekweekt papier? Weer seintromtaal gebruiken om pizza te bestellen bij ‘Deliveroo’?
Ik moet alle zakken en dozen afgedankte kleren van de zolder naar de tussenverdieping brengen en dan naar de afhaalwinkel van de ‘Olijfboom‘ [vluchtelingenhulp] in de Forelstraat. Maar ’t is te koud, ik wil geen longontsteking opdoen op zolder, dus dat zal moeten wachten. En ’t regent te hard om in de tuin verder te werken. De afwas en de stofzuig zijn gedaan, overal ligt en hangt het overvol tekeningen en schilderijen, de patatten voor vanavond zijn al geschild. Wat zou ik nu nog eens kunnen doen, naast stomme vragen van Facebook beantwoorden?
Wacht eens …. klagen over Facebook, dat heb ik nog niet gedaan. Jamaar Facebook, we willen niet lastig doen hoor, en ge hebt zeker uw voordelen, maar… ik ben dus niet de enige die zich afvraagt waarom mijn bereik ongevraagd wisselt. En waarom krijg ik de laatste dagen alsmaar steeds meer van hetzelfde te zien? Vroeger waart ge beter, toen kwamen er sneller nieuwe berichten voorbij. Nu dagenlang steeds opnieuw hetzelfde.
Let wel, ik was blij te vernemen dat A. – mijn favoriete brandglasspecialiste – van de gothische pracht van York aan het genieten was. Maar doordat jij dagenlang haar foto’s blijft herhalen, begin ik mij ernstig zorgen te maken en te vrezen dat zij daar gevangen is genomen door een satanische sekte of begraven is geraakt onder een instortende historische ruïne. Want in ‘Midsummer Murders‘ op tv heb ik gezien hoe die Engelsen in hun prachtige cottages en mansions achter hun luxuriant borders, tussen de proper tea, scones en cheesecake door, elkaar en de voorbijgangers voortdurend uitmoorden.
En dat is niet leuk hoor, mij door uw schuld door de media geïnduceerde zorgen zitten maken zonder reden. Want A. is een flink meisje dat haar plan wel trekt. Maar ik niet, want ik zit hier maar weer als een onnozele Facebookslaaf te typen en langzaam te verhongeren. Ik moet dringend om brood, melk, groenten en fruit maar ik raak mijn kot niet meer uit. Ik raak niet meer los van dit scherm, mijn enige toevluchtsoord, schuilplaats en veilige haven, veel veiliger dan de openbare weg.
Want daar wachten mijn buren met scherpe klauwen en puntige slagtanden, tussen de gevaarlijke valkuilen van de vele wegenwerken, en de criminele jeugdbendes. En dan is er ook nog het risico op donderstenen en neerstortend ruimtepuin. Om van de luchtvervuiling, de ‘pfas&pfos’-pollutie en het grondwaterpeil nog te zwijgen… Neen, mij krijgt ge mijn kot niet meer uit, alleen op Facebook ben ik nog veilig en vind ik alles wat ik nodig heb.
Beste Facebook. Ik zit weer te facebooken, meldingen te checken. En ik kijk door het raam uit op een ondergesneeuwd Groot Wit Begijnhof. “Sometimes it snows in April“, zong ‘Prince’, en in maart dus ook. En: ‘aprilleken zoet sneeuwt op den herder zijn hoed’, volgens mijn moeder en Meester Galens in het vierde leerjaar. [sneeuw in april was vroeger niet zeldzaam]
Achter mij op tv is Jeroen Meus bezig kroketten aan ’t bakken. Hoe modern, leven tussen twee schermen. Drie, als ik mijn telefoon meereken. Als kind dacht ik altijd dat in de toekomst alle auto’s door de lucht zouden vliegen, maar nooit dat ik ooit tussen drie schermen zou leven. Wat best leuk is hoor, mij hoort ge niet klagen.
Want geef toe, het is toch pure luxe: tegelijkertijd te kunnen leren hoe je aardappelkroketjes luchtiger kunt maken met choukesdeeg, terwijl je ziet dat Rita in London, Kuda en Emson in Bindura en Harare, Jan in Vietnam en Isabelle in Mendonk gereageerd hebben op uw opmerking, terwijl je tussendoor gebeld wordt door Abou die net terug is uit Mopti. En via de tv hoor ik tussendoor ook nog op Radio 2 “I Treni de Tozeur“, een warrige maar goeie Italiaanse popsong over een trein naar een stad in Tunesië, om het nog meer trans-multi-culti te maken.
Het is ondertussen 2023 en de auto’s vliegen nog altijd niet door de lucht, maar stapelen zich steeds meer op in lange rijen op de grond rond en in het Groot Begijnhof. Gelukkig maar, stel u voor dat al die auto’s , al die verkeersellende , zich vlak boven uw hoofd zou afspelen en af en toe op uw kop zou neerstorten. Een mens zou niet mee buiten durven komen en de rest van zijn/haar/hun leven veiligheidshalve doorbrengen tussen tv, laptop en smartphone. Als er buiten sneeuw ligt komt dat goed uit want ge kunt toch niets doen in de tuin.
Begijnhof onder de sneeuw. Alle geluiden klinken gewatteerd. De wereld is witgewassen, netter, overzichtelijk, helder als een Japanse pret of een doek van die Vlaamse schilder van voor den oorlog met zijn sneeuwlandschappen, wiens naam mijn nu even ontschiet, ‘Saverys’ geloof ik. Wit is altijd proper, bedankt ‘Grote Sneeuwman’ van hierboven.
Maar hup, daar is het witte sneeuwtapijt al volop aan ’t smelten. Alsof het geen echte winterdag in de echte wereld is, maar een versneld afgedraaid filmpje op tv. Misschien een idee voor de toekomst, als uw uitzicht voor uw vensters volgebouwd raakt met nieuwe appartementen, autostrades en fabrieken. Uw vensters vervangen door schermen waarop u naar keuze een ongerept Alpenlandschap, een onbewoond palmenstrand of een perfect kortgeschoren verkavelingstuin kunt zien met één druk op de kop. Als u twee keer drukt krijgt u mij erbij die vrolijk voor al uw ramen staat te zwaaien.
Beste Facebook . Ik ga nog eens een vorig bericht wat bijsturen. Iemand begon bezorgd te denken dat ik nu voltijds een oud wrak geworden ben dat voortdurend van alle ladders valt met verlammingsverschijnselen tot gevolg. Niet waar. Na dat signaal van mijn schuivende tussenwervelschijven op die ladder kroop ik wel even rond als een krakende mummie maar na een pilletje en wat fysiotherapeutisch heupwiegen, huppel ik alweer rond vrolijk rond. Ik heb zonet de meubels wat verzet, het tapijt gestofzuigd, mijn werkhoek en rommelkamer opgeruimd en vol-au-vent gemaakt .
Het jonge veulen in mij huppelt nog voldoende, maar zit wel in een karkas met 75 jaar op de teller waar wat sleet op zit en dat hier en daar aan wisselstukken toe is. Maar met zoveel knappe garagisten, dokters en goede vriend(inn)en in de buurt en op “tinternet” draait alles nog voldoede vlot door hoor.
Behalve dat ik bij het opruimen nog eens heb gemerkt dat een mens in de loop der jaren toch nogal wat overbodige spullen naar zijn nest sleurt. Genoeg boeken, cassetten , cd’s en dvd’s, donsdekens, sokken, leuke truien, fraaie ovenschotels en heiligenbeelden om drie tot vier levens mee te vullen. Kleerkasten vol dingen die ik nooit meer draag, massa’s leuke dozen en kistjes met niets anders daarin dan nog meer leuke doosjes en kleinere kistjes. Weg ermee. Ruimte en overzicht zal er zijn. De ‘Dokter Ivago’ [ref. ‘Dokter Zjivago‘] ontwaakt in mij.
Oei, ik ben precies besmet met het lenteschoonmaakvirus.
Terwijl ik dat typ merk ik opeens dat er klodders tomatensaus, pindakaas en chocopasta aan de toetsen van mijn klavier kleven en dat er zich daarrond een dikke stoflaag heeft afgezet en bergen huidschilfertjes hebben opgehoopt. Snel, waar is mijn poetslap in handige microvezel en mijn grondig in de diepte werkende ‘Spic&Span’ spray?
© Jo Veldeman
Jo Veldeman is afkomstig uit Wachtebeke en werd geboren te Gent in 1948. Hij werkte als onderwijzer, leraar geschiedenis, tekenaar-schilder en schilder in België, Kameroen, Comoren, Zimbabwe en Rwanda. Hij schetste en schilderde ook in Marokko, Zanzibar, Mauritius, Malawi en Botswana.
Hij is opgenomen in de permanente collectie van de ‘National Gallery of Zimbabwe’.
Jo Veldeman schrijft niet alleen, hij tekent en schildert ook.
Lees ook op deze blog:
Eindejaar – Vroeger was goed, vandaag is beter, morgen is best
Lees ook op deze blog:
