CURSIEF – De “brol.com” van weleer: de sjacherbeurs

Want het is zo tangerachtig van iets te kopen dat ge in geen honderd jaar gaat nodig hebben. Hebbedinges noemen de Hollanders dat soort prullen.

Miss Shopaholic
De zaak Brantano heeft het nog maar eens pijnlijk aangetoond: shoppen is opium voor het volk. Koopverslaving. Shoppen, shoppen, shoppen is de nieuwe religie. Allez zo nieuw is dat ook niet. Het is al decennia zo, maar nu neemt het uit. Het soort onmiddellijke bevrediging dat mensen van kopen krijgen als een klein kind van een lekstok. En moesten het nu nog armen zijn die profijtjagers.
Maar wat blijkt, naast de onfortuinlijke armen zijn er een hele vloot die zichzelf in de schulden hebben gewerkt door hun ziekelijk koopgedrag. En wie stond daar dus op de eerste rij bij Brantano de tweede Coronagolf te tarten: ‘Miss Shopaholic’ om haar elvendertigste paar schoenen te kopen en de onvermijdelijke carottentrekkers en pirdewurtels van onze hangmatsamenleving.

Nu wil ik mij onmiddellijk excuseren bij degenen die daar op versleten zolen stonden aan te schuiven. Voor echte armoe moet de satiricus in mij de duimen leggen voor degene die voor hen de hand-schoen opneemt.

Geknipte condooms
Over naar een stukje folklore uit de vorige eeuw toen ik een twintiger was. Ik denk er soms nog met ironie en nostalgie aan terug als ik in de buurt van het Citadelpark vertoef: de sjacherbeurs van Gent. Aan de entree moest je zo’n afgescheurd ticketje betalen om gesjareld te worden. De nieuwe Gentenaars uit de Westfluten werden gejost. Daar stonden zalen vol met standen en kramen met aftandse koopwaar, allemaal zaken die op het containerpark niet meer welkom waren. Ik heb daar ooit eens een geelkoperen tuba gekocht die zo vals speelde als de tetten van Pamela Anderson, als mede een gros – 144 om precies te zijn – en ook condooms bij een gewezen sekswerkster die zich van beurs had vergist. Het laat zich raden, ondanks de preventieve en preservatieve aankoop heb ik toch 2 kinderen lopen. Het waren immers van die groene, pseudo-linkse condomen en er stond op: “Wij zijn graag geknipt”. En omdat ik toendertijd alles verzamelde wat nog niet door anderen werd verzameld, moet ik nog ergens die kapottentuutjes in een stekkendoosje bewaard hebben.

“Hete honden”
Maar om terug te keren op onze stappen ergens in de tweede helft van de jaren tachtig. Van daar dat rommelig parcours af te dweilen kreeg een mens geeuwhonger en de verzuchting om de inwendige mens te versterken.Een brasserie of het begin van een restaurant was daar in geen velden of wegen te bespeuren, omdat dit armzalige evenement in de Floraliehal doorging i.p.v. de Floraliën zelf. Het enige wat je daar kon vreten was een broodje. En anders dan elders zaten daar twee “hete honden” tussen. Moest ik een schrijver geweest zijn ik had er een ‘Confederacy of dunces’ over geschreven. Een samenzwering van idioten. En je moest er hondverdomme nog zelf in bijten ook.

© Johan Anthonis