‘Van de Vijfhoek naar de Kuip’ (vervolg 2)


header copie - aangepast persblog.be - kopie (2)persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina

VERHALEN  01 april 2016‘Van de Vijfhoek naar de Kuip’ is een verhaal over een jongeling die avonturen beleeft in het Brussel van 1980 en, via omzwervingen in Leuven en Antwerpen, uiteindelijk in Gent belandt. Auteur is Frank Depreitere. (Ga terug naar de start van het verhaal)

Terug naar hoofdpagina

Er is geen later

Met een beetje spijt in het hart voor het liefdesdébacle, maar opgelucht aan een dans te zijn ontsnapt waar hij niet klaar voor was, bleef Rik de volgende dagen en weken door de   duistere maar fascinerende stad trekken.   Ingegeven door een oude gewoonte, voer zijn kompas naar de Double Diamond. In dit statige café bij de Beurs, gaven de talrijke toogtijgers kleur aan de keet. Zoniet was er nog altijd de Zwarte Meneer. De Zwarte Meneer was een vaste waarde in de Double

pic artisticagallery.be
pic artisticagallery.be

Diamond. Hij sleet er al zijn avonden. Rik was al eens met hem in gesprek gesukkeld. De Zwarte Meneer was ernstig, stak deftig in een zwart pak – dat overigens mooi aansloot bij zijn deftige huidskleur – sprak Engels en was aldus allicht niet afkomstig van de voormalige kolonie. De Zwarte Meneer, wiens naam Rik niet eens wou kennen – laat staan zijn verleden, heden en toekomst – stond steeds keurig op post in een hoek van het café. Zwijgend in het rond turend, discreet. Enkel als hij aangesproken werd, produceerde   hij intelligibele klanken. Was hij een experiment voor sprekend cafémeubilair? Wat Rik en de  Zwarte Meneer tegen elkaar zegden, was per definitie  overbodig. Ze voerden in dialoog vermomde monologen. Elk beschouwde de ander als zijnde een praatpaal.

Op een keer werden ze opgeschrikt door een aanrollende meute hooligans, getooid met de veren van een Engelse club. Er was meteen amok. Door middel van luidruchtig ellebogenwerk namen de ongewensten de ruimte zo goed als in beslag, zodat veel regulieren er tussen uit knepen. Zoniet Rik en De Zwarte Meneer.

De Engelsen verhitten na het zoveelste rondje hijsen. Een paniekerige waard stak ongewild het vuur aan de lont. Toen hij krijsend van achter zijn toog, met het vingertje de voordeur aanwees, keilden de heethoofden in response cafémeubilair door de gelagzaal. Stoelen versplinterden tegen de muren en een cafétafel verbrijzelde de vitrine.

Waar de Zwarte Meneer op dat moment zijn heil had gezocht, Joost mag het weten. Ineens leek het alsof hij zich achter het behang had verscholen. Rik sloot zich op in een toilet in afwachting dat het tij zou keren. Toen politiesirenes weerklonken, pakte het schorem de biezen.

Terug naar hoofdpagina

De confrontatie met de   hooligans belette Rik niet om het café later op de week weer op te zoeken. Ook de Zwarte Meneer was van de partij in de rol die hij aan zichzelf oplegde. Zwijgend rondturend, wachtend in een hoek van het café. Wachtte hij op Godot of op Rik? Allicht op beiden.

Edoch, die avond was Rik’s oog gevallen op twee meisjes aan   een tafeltje. Ze waren in gesprek. Het café was die avond dunbevolkt en vrij van kabaal. Dankzij de ongewone stilte had hun dialectische tongval, waarmee hij vertrouwd was, meteen zijn oor gelikt.

pic flickr.com
pic flickr.com

De smoes die hij verzon, als excuus om aan het tafeltje aan te schuiven, verdient geen vermelding in het Groot Citatenboek. Niettemin zorgde die smoes ervoor dat hij zich in het gesprek kon wurmen.

Terug naar hoofdpagina

Het vertrek van het ene meisje maakte een onverwachte  tête-à-tête met het andere meisje mogelijk. Ze vertelde hem dat ze aan de VUB studeerde. En van wat er verder aan uitleg uit haar mondje volgde, herinnerde Rik zich later enkel nog haar witte tanden. Hij zat daar te geilogen tot ineens haar mondje dichtklapte. Ze had de hunkering in zijn ogen gelezen en dit bracht haar in de war. Echter, na een kleine kortsluiting in haar gestudeerd hoofdje, beantwoordde ze de hunkering met een verlegen lachje. Touche! Na een voorzichtig handje vasthouden, volgde een potje zoenen.

pic .rtbf.be
pic .rtbf.be

Ze bleek twee straten daar vandaan op kot te huizen, in een zijstraatje van den Anspach, meer in het bijzonder: Plattesteen.   Rik klaagde erover dat hij een lange terugweg te voet af te leggen had, terwijl in werkelijkheid zijn auto om de hoek geparkeerd stond.

Met een stevige blos op de wangen kapseisde ze. Even later liepen ze naar haar kot. Ze zouden samen slapen maar braaf zijn.   Je weet wel. Ze nam geen voorbehoedsmiddel, je weet wel, zei ze. Ze was van het type dat haar maagdelijkheid bewaart tot na het huwelijksfeest. Rik moest aan haar beloven dat ze geen seks zouden hebben. Dat beloofde hij. Ach ja, wat is de wetenschappelijke definitie van het hebben van seks, dacht hij deemoedig? Never mind.

Eenmaal in bed, kreeg hij het niettemin voor elkaar dat ze beiden enkel nog hun eigen dons droegen. Maar ondanks zijn gewroet, bleven haar accolades op verkrampte wijze parallel. Zijn tongspel op haar puntige borstjes, was haar echter welgevallig. Even later verslapte haar kramp, waardoor, in het schijnsel van de schemerlamp, haar dijen lonkten. Ze probeerde zijn hoofd bij haar borstjes te houden door het tussen haar handen te nemen. Maar toen Rik – snuffelend als een hondje op zoek naar het snoepje – zijn natte lippen op haar platte buikje plantte, verslapten ook haar armen. Ze liet even los, waardoor hij de kans schoon zag om zich aan haar te bezouten. Hierop maakte ze kirrende geluidjes. Desondanks bleef ze nog enigszins bij de les, want ze hield een hand bij haar heuvel. Zo vermocht ze snel in te grijpen, zou Rik de afspraak verkrachten. Hij had het lastig om zich eraan te houden. Toch drong hij niet verder bij haar aan, en bijgevolg ook niet bij haar in. Hij hoopte dat ze een van de volgende nachten inschikkelijker zou worden. Toen de spanning tussen hen wegebde, deemsterde uiteindelijk ook het nachtlicht in de kamer weg.

pic visitbrussels.be
pic visitbrussels.be

’s Ochtends vond hij een lege plek in het bed. Ze was allicht al naar de cursus vertrokken.

Toen hij later in de week bij   haar aanbelde, gaf ze niet thuis.

 

Naar Facebook

Terug naar hoofdpagina

NAAR ARCHIEVEN

pic hotelgalia.be
pic hotelgalia.be

Marlène Dietrich

Na dit avontuurtje, incluis kleine teleurstelling, hield hij het voor bekeken in de Double Diamond.

Had hij het onvermoed in het bloed? Zijn ontdekkingstocht leidde hem op een avond naar rue des Pierres, waar de sombere zijkant van de cultuurtempel Ancienne Belgique de straat deelde met de uitgewoonde kroeg Le Soupçon/ Het Vermoeden.

Deze had een heel eigen cultuur. Dit wil zeggen dat zowel Franstaligen als Vlamingen er zich thuis voelden. Bovendien plag de kroeg ook nog op andersoortige wijze een smeltkroes. Zowel holibi’s en hetero’s vonden er hun stek. Achter de toonbank van het sigaarvormige gelagzaaltje heerste de waard. In zijn eigenste persoon verenigde hij alle genoemde eigenschappen waar de kroeg om bekend stond, plus één: de man had een idolate band met Marlène Dietrich. De Soupçon baadde nonstop in haar kleverige gesmacht.

Terug naar hoofdpagina

Op een lenteavond knoopte hij in de Soupçon een gesprek aan met twee uitbundige deernen. De ene was een oudere tiener, de andere haar jonge moeder. Met het sompige vinylgeluid van Marlène Dietrich in de nek, was het geen sinecure om elkaar te begrijpen, daar aan de toog. Dit lukte beter toen de deernen hun barstoelen dicht bij de zijne schoven. Het leverde een intiem onderonsje op.

Een blinde zag dat moeder en dochter in de wind waren. De moeder voerde met veel omhaal het hoge woord. Ze vertelde dat ze na het shoppen in het café waren gestrand. De winkels hadden al uren eerder de deuren gesloten. Welke mogelijke

pic een.be
pic een.be

bepeinzingen de echtgenoot zou hebben over hun late uitstap, raakte de moeder haar koude kleren niet. De heer des huizes was gaan vissen en hij zou allicht moe van de inspanning, en vloekend over de loze vangst, allang onder zeil zijn. Ze voegde aan haar betoog een roekeloze lach toe. Rik vermoedde dat de vrouwen niet voor het eerst aan de draai waren. Geamuseerd, dacht hij aan consequenties, zoals bv.: een getormenteerde visser die de misthoorn liet loeien, bij de ontdekking dat zijn huisgenoten tijdens zijn afwezigheid ongeoorloofd buitengaats’ vertier zochten.

Het onderonsje aan de toog werd nog gezelliger naarmate de kleine wijzer van de klok stiekem naar vettere cijfers kroop. Onbekommerd bleven de dametjes van de wijntjes nippen. Dochter en Rik zaten zij aan zij op een kruk. De moeder er tegenover, met haar knieën tegen de hunne. Niet alleen werden de deernen steeds praatvaardiger, ze hingen al eens over zijn lijf, in een lachscheur. Hierbij had Rik het raden naar de pointe van hun grap.

Doordat ze zo opeengepakt zaten, drukten dochter’s bips tegen die van Rik. Dit contact wekte een broeierig gevoel op. Hierdoor aangevuurd liet hij zijn hand op de rug van het meisje schuiven. Om daarna af te dalen naar haar middel. Hierop wisselde ze met hem een loense blik en schurkte vervolgens haar lijfje tegen hem aan. De moeder liet betijen. Had ze last van glazig zicht of was ze in een staat van lankmoedigheid?

Toen Rik en de dochter met tongriemen begonnen te roeien, vatte de moeder met de ene hand Rik’s knie beet, terwijl ze de andere op zijn bil legde. Misschien wenste ze heimelijk dat ze op dochter’s kruk had gezeten? Of was ze gewoon bang haar evenwicht te verliezen? Toen het publieke tongen langer duurde dan doorgaans als kies wordt beschouwd, leed de moeder ineens aan acute geeuwaanvallen. Haar hoofd kwam ook steeds korter bij haar schouders te zitten.

Plotseling viel de klank weg in Le Soupçon. Toen Rik in het rond keek, merkte hij dat het café leeg gelopen was. De waard was bezig met Marlène Dietrich toe te dekken in haar platenhoes, zodat ze een verdiende nachtrust kon genieten. Het café zou sluiten. Opgeschrikt door de oorverdovende stilte, gleed de moeder bij halfbewustzijn van haar barstoel en bepakte zich robotmatig met haar winkeltassen. Meteen daarna stelde ze het vroege ochtenduur vast, waarop, wist ze, geen bus op straat was.

Of Rik hen naar huis kon brengen, in Anderlecht?

Rik kende de stratenbrij achter de Midi niet, echter zouden moeder en dochter hem de route wijzen. Omdat hij hoopte op een snoepscenario in spe, stemde hij toe. Zijn fantasie ging met hem aan de haal.

De moeder nam naast hem plaats in de auto. De dochter stak van op de achterbank haar kopje tussen hen in. Dan kon ze beter volgen. Met vuurrode ogen van drank en sigarettenrook, volgde Rik moeizaam hun schimmenspel van handgebaren. Meer dan dat was er niet, want bij zowel moeder als dochter was radiostilte van kracht.

De hangende straatlantaarns zorgden voor een zebramotief dat tegen de vooruit ramde. Vele gebaren verder hielden ze halt bij een typisch Brussels rijhuis. Ongevraagd volgde Rik hen naar binnen. Eenmaal in de woonkamer gingen de dames zitten knikkebollen. Een toeter in Rik’s hoofd vroeg zich af, of hij al of niet stoemelings bij het jonge exemplaar in bed zou kruipen? Maar, gaf een andere toeter van repliek: en hoe krijg je dit naderhand uitgelegd? De moeder zou vermoedelijk nog uren met een kater in bed liggen, maar de onbekende factor heette ‘heer des huizes’.

Roerloos in haar fauteuil, was de moeder nu ook een stomme in het land der gebarentaal. De dochter lag ineengevouwen op de chaise longue.

Terug naar hoofdpagina

Vooraleer te vertrekken, zocht Rik nog het toilet op, op de entresol. De pot stond vlakbij de badkuip. Daarin had de heer des huizes zijn roerloze buit neergepoot. Voornen en baarzen, allicht. Dood, zeker. Niet eens zo’n loos vissertje, dacht Rik. Omdat hij door de broeierigheid aan een bobbel leed, sproeide hij tijdens het plassen per ongeluk in de badkuip. Een onfrisse gedachte toverde een monkellach om zijn mond. Hier zal morgen “carpe maison à la pisse” geserveerd worden. Hij proestte het uit. Weer beneden nam hij pro forma afscheid van de twee zombies.

Daarna zocht hij als een padvinder met een mank kompas de route naar de hem vertrouwde Vijfhoek terug. Behulpzame taxichauffeurs, die ’s nachts op pleinen plegen post te vatten, hielpen hem meermaals desgevraagd met aanwijzingen. Eentje riep hem na: “fais gaffe aux flics”.

Moeder en dochter waren van een christelijke naam voorzien, maar die was hij ’s anderendaags plompweg vergeten. Frank Depreitere

Eerder publiceerde ik de roman ‘Brussels Calling’.



Lees ook op deze blog:

VERHALEN & OPINIE in 2016 – ARTIKELOVERZICHT
VERHALEN EN OPINIE in 2016-2017 – ARTIKELOVERZICHT