persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
STAD – 17 juni 2016 – Wat het station zo allemaal is, zie je op de foto’s en videobeelden over Gent-Sint-Pieters.
Wat het station in de verbeelding van een schrijver zou kunnen zijn, vind je bij Simon Vestdijk – overleden in Utrecht in 1971. In zijn magisch-realistisch boek ‘De kellner en de levenden’ (uitgever De Bezige Bij, bol.com) is het station een verzamelplaats voor de mensen aan het einde der tijden.
Het station als setting voor Het Laatste Oordeel. Simon Vestdijk’s roman uit 1949 is een allegorie van Het Laatste Oordeel. Twaalf mensen uit eenzelfde appartementsblok – katholieken, protestanten en atheïsten – worden op hetzelfde moment opgepakt en vervolgens naar een station gebracht. Daar worden ze in een wachthok op een van de perrons gestopt. Een vriendelijke ober meldt hen dat dit de Dag des Oordeels is, terwijl hij water inschenkt dat wijn wordt.
Eén van de twaalf, een zieke jongen, is herenigd met zijn hond die twee jaar eerder overleden was. Een Aartsengel wordt in een voorbijrijdende trein gespot. Mensen op de perrons worden opgedeeld in groepen: zij die al echt dood zijn, en diegenen die nog niet echt dood zijn.
De twaalf raken met elkaar in discussie over de waarachtigheid van wat ze zien, over het geloof in God, en meer… Na een tijd bekennen ze hun zonden aan elkaar.
Een andere, brutale, ober komt hen bedreigen. Als ze God verwerpen, belooft hij hen een zachte dood. Zoniet wacht hen een eeuwige foltering. Het gezelschap weigert in te gaan op zijn oekaze, waarop deze ober, de Duivel eigenlijk, machteloos wordt.
Het gezelschap kan hierdoor ontsnappen, en eenmaal weer thuis, komt de vriendelijke ober eensklaps weer op de proppen. Hij is herschapen in een Christusfiguur. Uiteindelijk verdwijnt hij met de hond en de zieke jongen.
In tegenstelling tot wat de korte samenvatting zou kunnen suggereren, zet het boek kritische kanttekeningen bij wat het Geloof voorschrijft.
Belangrijk voor dit verhaal echter, is dat de setting uit het station bestaat – een plek die zowel verbondenheid als ook zielloosheid en vervreemding kan uitstralen. Denk voor dit laatste ook aan de schilderijen van Paul Delvaux (gestorven in Veurne, 1994). F.D.
Lees ook op deze blog:
Lees ook in het Archief 2015 van deze blog:
Station. Lof en kritiek voor werken van 80 jaar geleden
Virtuele man aan infobalie toeristen
