persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
Emilie Claeys in de ‘Canon’
VOLK – 09 juni 2023 – De Gentse textielarbeidster Emilie Claeys engageerde zich voor de emancipatie van arbeiders én vrouwen. Ze richtte aan het eind van de 19de eeuw de ‘Socialistische Propagandaclub voor Vrouwen’ op. Ze bleek te vroeg de barricaden opgegaan…
“In de 19e eeuw waren in de Gentse katoenspinnerijen de arbeidsomstandigheden bijzonder slecht. Arbeidsters moesten het stellen met een loon dat nog kariger was dan het hongerloon van de man en ze waren vaak slachtoffer van seksueel misbruik. Bovendien wachtte hen na een zware werkdag in de fabriek nog heel wat werk thuis.
De Gentse textielarbeidster Emilie Claeys engageerde zich daarom voor de emancipatie van arbeiders én vrouwen.” Aldus de ‘Canon van Vlaanderen‘.
“De 31-jarige Claeys richtte in 1886 de ‘Socialistische Propagandaclub voor Vrouwen‘ op. Ze sloot zich ook aan bij de pas opgerichte Belgische Werkliedenpartij (BWP).
Vanaf 1891 maakte ze deel uit van het partijbestuur. Ze pleitte voor gelijk loon en betere arbeidsomstandigheden. Dankzij haar maakte ook het vrouwenstemrecht korte tijd deel uit van het socialistische verkiezingsprogramma. Binnen de socialistische beweging bleef het traditionele vrouwbeeld echter overheersen.
Enkele strijdpunten van Claeys, zoals de herverdeling van huishoudelijke taken en haar inzet voor geboortebeperking, konden op weinig enthousiasme rekenen.
In 1895 nam Claeys ontgoocheld afscheid van de beweging.”
Ze was een voorvechtster voor vrouwenrechten die (te) vroeg (voor de tijdsgeest) de barricades was opgegaan. Pas na de Tweede Wereldoorlog, vanaf 1948, werd het vrouwenstemrecht ingevoerd, laat naar Europese normen.
Het dichten van de loonkloof voor gelijkaardig werk tussen mannen en vrouwen is tot op vandaag een issue gebleven.
Het verhaal van Emilie wordt in de ‘Canon’ ingebed in de algehele arbeidersstrijd aan het eind van de 19de en het begin van de 20ste eeuw, waar slechte woonomstandigheden, dito arbeidsvoorwaarden en kinderarbeid schering en inslag waren.
In de ‘Canon van Vlaanderen‘ vinden we – net zoals in de tv-serie ‘Het verhaal van Vlaanderen‘ het relaas over Emilie Claeys, over de ‘sociale kwestie’ in de 19e eeuw.
Volslagen onbekend bij het publiek, kwam ze als een donderslag bij heldere hemel. Diende een ‘canon’ niet een ondersteuning te zijn voor het collectieve geheugen? Iets wat Vlamingen delen? Hier wordt haar persoon “toegevoegd” aan dat collectieve geheugen, door de wetenschappers die de ‘canon’ van poten en oren voorzagen.
Soit, ze is een mooie “ontdekking”.
Lees ook op deze blog:
VOLK – Anseele beschreef de hel waaruit de arbeiders waren ontsnapt
Lees ook op deze blog:
