persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
VOLK – 03 december 2022 – Ze had een ‘Hulphuizeke’ en ze heette Gilberte Beyaert. Dit was op de Achtermuide nr. 30. Ze stelde daar vanaf december 1985 het woninkske open voor iedereen in nood. Vanaf 1999, toen het huisje moest wijken voor een woonblok, verhuisde haar activiteit naar de Haanstraat nr. 50.
Het ‘Hulphuizeke’ bestaat nu niet meer. Het was indertijd goed gekend. Elke maand deelde Gilberte zo’n 150 voedselpakketten uit. Ze gaf ook kleding weg.
In 1995 had Stefaan Van Laere een boek over haar geschreven: ‘Wrakhout; een verhaal uit de marge’. De auteur stelt dat Gilberte een “gevreesd” persoon was bij de instanties, omdat ze daar figuurlijk met de vuist op tafel durfde kloppen als ze opkwam voor de rechten van de minderbedeelden.
Gilberte werkte eerst een kwarteeuw in een Brussels ziekenhuis als verpleegster. In 1976 kreeg ze een verkeersongeval en bleef ze thuis. Toen zette ze honderd procent in op liefdadigheid in haar buurt: de Muide.
AVS maakte in haar stervensjaar een reportage. In de reportage wordt gesteld dat het aanvankelijk buurtbewoners waren die bij Gilberte kwamen. Later waren dat asielzoekers.
Ook de krant ‘Het Nieuwsblad’ wijdde vlak naar haar overlijden, in maart 2010, een artikel aan haar.
In 2001 kreeg ze een ‘Gents Handje’ – een bekroning van de ‘Gentse Sosseteit‘ aan Gentenaars die zich verdienstelijk maken – samen met Hubert Van Lysebetten alias “Birke mee zijn Carnachièrke” en Jacques Rogge.
Voor de duidelijkheid. Haar kleindochter, Nathalie Amandels, bevestigt dit: ze heeft nooit in het Hulphuizeke gewoond, het was haar “werkadres”. Ze woonde privé in Lovendegem. Haar laatste levensjaren woonde ze in Hansbeke bij familie. Ze stierf er in 2010 op tachtigjarige leeftijd.
Lees ook op deze blog:
Lees ook op deze blog:
