persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
Vader en moeder kwamen met zes kinderen in Gent wonen. Twee bleven in Nederland omdat ze er al werk hadden. Vader was ooit fabrikant geweest van textielmachines voor textielopdruk, en ook van weefgetouwen. Zegt Marianne: “toen de fabriek van ons vader minder goed draaide, koos hij voor een baan als vertegenwoordiger voor een andere Nederlandse fabrikant. Hij kreeg de regio Vlaanderen. Hij werkte als zelfstandig vertegenwoordiger en besloot ineens in zijn verkoopregio te gaan wonen. Hij kende Gent al want hij had er voor zichzelf zaken gedaan.” Zo kwam Marianne in Gent terecht en na haar hogere studies trouwde ze met een “Belg”.
Marianne ging studeren aan de ‘Academie’. Vervolgens heeft ze er jarenlang zelf les gegeven. “Ik ben binnenhuisarchitect” zegt ze en “ik heb altijd een liefde gehad voor antiek en brocante”.
In 1992 kocht ze een hoekwoning op de Ham, die lang had leeggestaan nadat het café – dat het huis ooit herbergde – werd stopgezet. “Het moet nochtans een florerend café geweest zijn, maar het is ten onder gegaan toen de stadselektriciteitscentrale ertegenover dicht ging” verduidelijkt Marianne. Ze kocht de woning van de brouwerij ‘Van Steenberge-Bios’ uit Ertvelde. Een buurman weet te vertellen dat vooraleer het huis een café werd, het een verfwinkel was geweest. In vale letters prijkt nog de naam ‘Thienpont’ op de gevel. Was dit de naam van de cafébaas of van de drogist? Ze weet het niet.
Marianne heeft nooit voor den brode moeten werken, maar ze was bepaald erg actief in de commerce die ze als hobby bedreef. “Voor mijn pensioen had ik een goeddraaiende winkel in de Baudelokaai” zegt ze zonder verpinken. Oude glazen en serviezen zijn haar ding. Vandaag staat ze op vrijdag nog op de markt van Sint-Jacobs en tijdens het weekend op de vlooienmarkt in Brussel.
“Eigenlijk is het winkeltje (aan de Ham, met de naam ‘Ma-Rage’) enkel maar een stapelplaats en etalage” zegt ze. Mijn publiek koopt ofwel op de markten ofwel na afspraak.
“Het zijn vooral jonge mensen die bij mij op de markten komen kopen” verduidelijkt ze. “Die zijn vaak op zoek naar originele, antieke gebruiksvoorwerpen. Marianne houdt niet van het modewoord vintage. Het verschil met wat zij verkoopt? “Het zijn dagelijkse gebruiksvoorwerpen” zegt ze, “geen hebbedingetjes”. Het andere publiek bestaat uit uitbaters van cafés, restaurants en hotels die oude decorstukken of antieke wijnglazen willen.
We vonden geen oude foto’s van de woning van Marianne op de hoek van de Ham en de Blekerijstraat. Wel van een sterk erop gelijkende woning in de straat op de hoek van de Blekersdijk. Deze foto van 1979 is van ‘onroerend erfgoed’.
Lees ook op deze blog:
Haar winkeltje is bijzonder. Het staat volgestouwd met haar unieke glazen, vazen, serviezen en meer. Je verbaast je al van zodra je bij haar op de stoep staat. De opstapjes aan haar voordeur zijn afkomstig van arduinplaten met grafopschriften. Hoe ze daar aan kwam? “Ik merkte ze ooit op in De Bijloke” zegt ze “en wou ze gebruiken voor mijn les”. Toen dit niet kon, liet ze de grafplaten bij haar thuis inmetselen onder de voordeur als zulle. Een grafmaker heeft dat gedaan. De bovenste trede is een volledige steen en de twee andere halve. Ze had er maar twee, vandaar dat er eentje bijna diametraal is doorgezaagd voor de onderste treden. Daarop zijn nog gedeelten van opschriften te lezen. “Eigenlijk moest de bovenste trede ook met de tekst naar boven, maar de grafmaker vond dit te choquerend en heeft ze omgedraaid” glimlacht ze met fonkelende ogen. Ze heeft intussen al een respectabele leeftijd bereikt.
Neen, ze wil niet op de foto. F.D.