persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
VERHALEN – 09 juni 2020 – “Ik had ook naar Molenbeek kunnen gaan, dat is ook het buitenland en minder ver.” Deze uitspraak is van Didier Reynders in 2012.
Mijn kennismaking met Molenbeek… “De Jean van Meulebeik”
De Blogman: “In 1980 ging ik als 21-jarige in Brussel in een appartementje wonen, gelegen in een straatje in Elsene, tussen de Flagey en de Couronne. Mijn buren waren zonder uitzondering Maghrebijnse leeftijdsgenoten. Op de tweede verdieping woonde een Algerijn met zijn madam. Van hem herinner ik me enkel dat hij elke dag rond vijf uur met zijn Kever – met die typische motor die metaalkabaal produceerde – de straat in kwam gestoven, als een hazewind de trap opliep, waarna een hels lawaai uit zijn slaapkamer oprees. Met instemming van zijn madam allicht, want haar gegil klonk niet alarmerend, integendeel zelfs.
De overige buren waren Marokkanen. Naast mij woonde een Marokkaan uit Casablanca samen met een Zuid-Amerikaanse juffrouw, een Colombiaanse voor zover ik me herinner.
Vriendelijke jongens, die buren. De winterdag dat mijn gaskachel het begaf en ik mijn buren hierover inlichtte, stonden een oogwenk later drie Marokkanen in mijn living met hun materiaalbak in de hand. Toen een tijd later mijn Simca 1100 niet wou starten omwille van het vochtige weer, duwden de drie Marokkanen mijn karretje in gang – in de regen.
Het waren misschien uitzonderingen, die vriendelijke Maghrebijnen in Brussel? Ik ben geneigd te denken van niet. Ik denk dat het eerder iets met de tijdgeest te maken heeft. Maar ik kan me natuurlijk vergissen. Of misschien was Elsene een veilige gemeente?
Mijn eerste kennismaking met een inwoner van Molenbeek – dat al sinds lang, en ook vandaag weer, in een triest daglicht staat – was schrikaanjagend. Ik had toen nog geen voet in die Brusselse deelgemeente gezet, maar aan de toog van mijn stamcafé, een Engelse pub aan de Beurs, geraakte ik in gesprek met man van middelbare leeftijd die zich aan mij voorstelde als de Jean van Meulebeik. Hij was beschonken en gedroeg zich opschepperig. Hoe het kwam weet ik niet meer, maar een opmerking van mij bracht hem ertoe om een revolver uit zijn jaszak te halen. Niet om mij te bedreigen, maar om aan te tonen dat hij een gerespecteerde crimineel was. Ik keek hem vol ongeloof aan en dacht dat hij een grap maakte. Ik vroeg hem nog in het Frans, “je meent toch niet dat dit ding geladen is”. Hij opende daarop de met patronen gevulde trommel. Toen ik hem zei dat ik dringend naar huis moest, stond hij nog met die revolver in het ijle te zwaaien.
Later toen ik rond de dertig was, al in Gent woonde maar nog in Brussel werkte, kwam ik voor het werk eens in een Molenbeeks straatje met mijn nieuwe Audi 100. Ik parkeerde de bolide voor een café. Ik had nauwelijks mijn portier gesloten toen ik onfrisse mannen aan het cafévenster zag opdagen die gelijk al met hun ogen mijn auto aan het stelen waren.
Met dezelfde auto reed ik een tijd later in de buurt van Molenbeek, waar ik in rodeo-stijl klem gereden werd door een andere bestuurder, waarna die uit zijn wagen sprong… én mij wél met een pistool bedreigde. Ik scheet het in mijn broek tot die bestuurder mij een legitimatiebewijs voorhield van de “Police Judiciaire”… Hij lag anoniem op de loer naar autodieven in die buurt – bekend voor haar louche garagisten – en dacht prijs te hebben omdat op mijn achterruit een sticker plakte van “NAM GENT” – de Gentse Audi-dealer. Na een blik op mijn identiteitskaart, verdween hij.
Molenbeek heeft altijd in een slecht daglicht gestaan, samen met het aanpalende Anderlecht-Kuregem. “De Rellen van Kuregem” zijn legendarisch (lees: ‘Wikidot.com‘)
Doorheen de jaren is de situatie enkel maar meer verziekt.
Het gaat van kwaad naar erger in Brussel. Deelgemeente Vorst, dat net zoals Molenbeek aan Anderlecht grenst, werd op de korrel genomen op het vlak van veiligheid door niemand minder dan geboren Aalstenaar Luckas Vander Taelen – die onmogelijk als racist kan worden bestempeld. Hij publiceerde in 2009 een opiniestuk waarin hij zijn ergernissen ventileerde over de allochtone intolerantie en agressiviteit in het stukje Brussel waar hij vandaag woont. Het is de moeite waard om zijn artikel te (her)lezen om een beeld te krijgen van hoe verrot sommige Brusselse wijken geworden zijn. (lees: ‘De Standaard‘ – betalend)
De vroegere Molenbeekse burgemeester heeft dikwijls kritiek gekregen over de afwezigheid van zijn beleid. Kritiek, die hij gemakzuchtig naast zich neer heeft gelegd.
In 2011 lanceerde schepen van Leefmilieu en Openbare Netheid Jan Gypers een aanval op zijn burgemeester: “Alle illegalen komen naar Molenbeek omdat hier de minste repressie is in heel Brussel. Enerzijds wil men humanistisch en sociaal zijn, maar anderzijds doet men niets.”
Eind 2012 was het gedaan met Philippe Moureaux, na 20 jaar burgemeesterschap. Eerder dat jaar had Didier Reynders zich al een ironische opmerking laten ontvallen na een bezoek aan Afghanistan. Hij zei “ik had ook naar Molenbeek kunnen gaan, dat is ook het buitenland en minder ver.” (lees: ‘Brussel Nieuws‘)
Dat een spoor van de recente terreur in Parijs naar Molenbeek en omgeving loopt, kan niet verbazen. In dergelijk klimaat gedijt criminaliteit en terrorisme, inclusief Jihadisme.
Laat ons hopen dat de misstanden daar nu met de wortel worden uitgeroeid, en laat ons hopen dat dergelijke misstanden hier nooit opduiken.
Een tip voor een eenvoudige ingreep: meer blauw op straat – niet enkel het politieblauw, maar ook het blauw van in de oude tijd, toen iedereen op zijn zulle zat, gehuld in het al-of-niet blauw van zijn ‘kiel’ of haar schort. Toen hoefde niemand bang te zijn op straat en werden ongeregeldheden meteen sociaal afgestraft.” F.D.
Dit verhaal is eerder verschenen in het Archief van persblog.be
Lees ook op deze blog:
Van de Vijfhoek naar de Kuip (extract)
Lees ook op deze blog:
