persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
Dagboek van een WZ55+ 1 oktober Choucroute op feesten
Vanmorgen nog voor het kraaien van De Haan borstel ik mij uit de gekamde veren want het is de jaarlijkse zondag van de grootste rommelmarkt van Vlaanderen: 1302 standhouders op de Kaaifeesten van Eeklo. Eens op de baan lijkt de hemel een aquarel van inktzwarte wolken waaruit de lichtschaduw van het ochtendgloren en een mascara van verre struiken en bomen oogluikend aan de kim opdoemt.
We parkeren ver genoeg om zeker te zijn van een plaats en wandelen zoals iedereen voorzien van een winkeltrolley naar de straten afgeladen vol met brol, hebbedinges, kinderspullen, brocant, nutteloosheid en verzamel objecten. Al van bij het begin heb ik het voorgevoel dat er geen koopjes inzitten. Want wat moet ik met de onbruikbaar geworden spullen van derden of de woekerprijzen van pseudo-professionele standhouders die als mercantiele duivenmelkers van nostalgische voorwerpen iedere gelegenheid afschuimen om hun waar aan collectioneurs te slijten. Gelukkig heeft mijn vrouw een paar laarzen, en wat leuke kledij gevonden en hier en daar iets voor in de badkamer en keuken. Want enkele uren later heb ik enkel twee postkaarten van Gent gekocht. Eén van ’t Lam Gods en één merkwaardige van de Venetiaanse feesten te Gent anno 1905. Erika kan niet weerstaan aan de geur van een hot-dog die uitpuilt van de zuurkool met een okergele lik mosterd. Choucroute is ook goed. De hot-dogverkoper is een grappig gebekte gast, die een plaatsje verdient in de verfilming van een Samenzwering van Idioten. Een paar blokken verder loop ik Peter Deprez tegen het lijf. Ook hij weet niet wat hij met zijn artistiek bloed tot zijn zeventigste aan moet. Er zijn richtingen genoeg die je als oudere werkzoekende kan bewandelen. Maar wat je ook doet of probeert,steeds blijkt het een doodlopende straat of steeg te zijn. Of loop je rondjes, zoals hier op die rommelmarkt met een schromelijk te veel aan deelnemende straten en wijken. En net wanneer ik probeer de wijk te nemen omarm ik de Gentse Belleman Jean Van de Perre, voor één keer in burger, voor een leuke babbel. Het begint wat te druppelen en tijd te worden om weer af te pingelen richting Drongen. Voor ’s middags hadden we nog een paar likkebaardend lekkere kliekjes staan. En in de namiddag is er nog een kleine herkansing in Merelbeke Flora.
Het wordt geen echte Koopzondag, maar de oogst is toch iets vierkanter met een LP van Simple Minds en een kolorieke van tien jaar Urbanus Live. Mijn gebrild oog valt op de tekstballon : “Met choekroet of zonder choekroet.” Choucroute, le mot du jour, chômeur que je suis. 1 oktober 2017
Dagboek van een WZ55+ 2 oktober Hotelreceptionist-in -spe
Vannacht om kwart voor drie wakker geworden voor een piekermoment. Zoals zo vaak. Is mijn zoon niet té ambitieus?
Waarvoor kreeg mijn vrouw een aangetekend schrijven? En dan flitst er van alles door mijn hoofd, in de beklemmende drie dimensies van de tijd: verleden, heden en toekomst. Gelukkig heb ik dan telkens de zijdezachte chauffage van Erika haar lichaam om mijn onrust te sussen en garen te spinnen van meer wollige gedachten om mij opnieuw in de lijfrok van de slaap te hijsen.
Loodmoe hoor ik om vijf uur de wekstem van haar GSM. En laat dat ingesproken vrouwmens nog twee maal leuteren, want dan is het echt tijd om op te staan als ontbijtmedewerker voor ons tweetjes. Ons wasmachine is defect, bij zoverre dat de programma lichtjes branden. Maar als je op de startknop duwt valt alle elektriciteit uit. Werkdag voor mijn vrouw en voor mij de allereerste keer dat ik mijn blauwe kaart moet indienen op de Kattenberg. Vandaar fiets ik naar het Virginie Loveling gebouw om een attest voor mijn treinticket. Want morgen moet ik naar Brugge voor de selectieproef van de VDAB-opleiding hotelreceptionist. Het aangetekend schrijven was eigenlijk oud nieuws. Ik bel mijn zoon. Hij heeft gelukkig dat bericht nog niet verstuurd. De wind schildert wat ouatte en grauwe,vuilblauwe en grijze tabakswolken aan het firmament van de firma Gent. Elk nog zijn goede morgen en tank misschien nog een kop koffie. 2 oktober 2017
Dagboek van een WZ55+ 3 oktober Zweet, tranen
Het stond blijkbaar in de sterren geschreven of was het de toj, toj, toj van Martina Navratilova Annaert, in alle geval, mijn triathlon van werkzoekende kende een positief verloop vandaag. Ik had nog eens met een poetsdoekje mijn schoentippen geboend om zeker goed uit de startblokken te schieten. Droeg een mauve hemd met een geklede roze pull met bescheiden V-hals. Geen baby-, strandjanet-, flamingo-, cadillac- of nagellak roze. Maar het betere roze van où sont les roses d’antan, monsieur Anthonis? Dat roze is zo wat het enige belangrijke detail dat ik uit mijn outplacement opleiding heb weerhouden als cruciaal bij een goed motivatiegesprek.
Er waren 114 vragen in het Engels en even zo veel in het Frans. 228 in het totaal gevolgd door een babbel met de leraar Engels die tezelfdertijd de leraar Frans was. (De verklaring hiervoor lag bij zijn Canadese roots.) En ook de eind evaluatie met de VDAB consulente was een schot in de roze. Nu afwachten tot de 27° oktober of ik bij de beste 14 of 15 ben. (De opleiding wordt maar één keer per jaar georganiseerd en enkel te Brugge).
Van het ene station Brugge naar het andere Gent Sint-Pieters Want ’s middags zoals elke dinsdag was het bijeenkomst van ons team voor het netwerkevent van 26 oktober. De sfeer was eerst nogal rumoerig van het voorafgaand overleg. En er was ook dramatisch nieuws, waardoor het plots heel stil werd. De broer van één van onze VDAB-consultants is overleden. Waardoor onze steunpilaar S. begrijpelijker wijze voor onbepaalde tijd forfait moet geven. En na deze droeve mare vond ik het des te onbegrijpelijker dat er weer nodeloos gekibbeld werd over reeds vast gelegde items. Overschrijdt men steeds verder het boogde te besteden budget. Wat ik toch het belangrijkste minpunt vond en vind. Want voor het overige heeft het team van Oost-Vlaanderen misschien wel het beste platform op poten gesteld van alle provincies.
Als derde punt op mijn agenda stond een Outplacement bijeenkomst om 16 uur. Maar deze bleek verdaagd naar latere datum. Zo heb ik volgende week ook nog wat te schrijven. Het ruikt hier ondertussen al lekker want mijn keukenprinses is aan het kokkerellen en straks komen de kinderen eten. Aan allen die straks ook aan de dis zitten: smakelijk! 3 oktober 2017
Dagboek van een WZ55+ 4 oktober Dichters en verlies
Het spookte vannacht nog door mijn gedachten, dat tragische verlies van S. haar naaste familielid. En steeds weer komt mij dan het gedicht van Halbo C. Kool voor ogen. Dat allerenigste gedicht waarmee de man bekend is gebleven: Jonge Vrede, met als slotzin … “Er zijn veel te veel jonge doden, om ongestoord te kunnen dromen.” Het inspireert mij tot een misschien ver gezochte bespiegeling dat er geen mens op aarde is, of die jonge vrede in hem of haar vond gedurende de levensloop wel ergens berusting. En om enigszins te verduidelijken wat misschien moeilijk te begrijpen valt, verwijs ik naar die minzame glimlach die ligt bestorven op de lippen van Jotie T’Hooft.
Alle dichters zijn mijn vrienden, maar ik heb maar één vriend-dichter en dat is Julien Vangansbeke. Denk ik eventjes aan D., aan dat onmetelijk groot verlies in zijn leven. Als beheerder van Yang stond Julien mede aan de wieg van het dichterschap van Jotie. Diens allereerste gedichten verschenen in hun Yang-cahier.
Werd Jotie, als schoonzoon van die andere Julien, Weverbergh, later de cultfiguur van de Vlaamse Letteren. Zelf heb ik in mijn leven Jotie maar één keer gezien, dan nog van verder dan ik hem nooit gekend heb. Hij liep school aan een andere afdeling van het Sint-Lievenscollege te Gent. Maar de zgn. handelsklassen moesten die dag in de feestzaal van ’t groot Sint-Lievens zijn. Jotie viel op omdat hij kaal geschoren was als een Tibetaanse monnik. “Here, zonder naam en zonder gezicht. Zie vanuit den hoge op uw droeve eenhoorn neer, die danig hunkert naar uw licht.”
Tot zover de dicht-werken. Over naar het werken van de dag. Bij het napluizen van vacatures valt mij op dat je toch voor eindeloos veel jobs nog steeds minstens een rijbewijs B moet hebben. Zo ook voor doodgewone postbode. Koning fiets mag dan al regeren over het Circulatieplan. In de bedrijfswereld ben je zonder eigen wagen nog dikwijls gesjareld.
Vanavond heb ik nog een afspraak na te komen voor Door-Drongen van volgend jaar. Een welgemeende groet. Johan. 4 oktober 2017
Dagboek van een WZ55+ 5 oktober Monniken, jobbeurzen
Gisterenavond was het dus de eerste samenkomst voor de kunst happening volgend jaar begin september in de Oude Abdij onder de noemer doorDrongen. De rode draad van de tentoonstelling anno 2018 is logischer wijze het einde van W.O. I met het rood van poppies als centrale kleur. Het viel mij op dat de exposerende deelnemers ook voornamelijk onbekende soldaten zullen zijn.
Dit Jezuïetencomplex is werkelijk gigantisch groot te noemen met aanpalende hovingen die zich uitstrekken als een groots decor. En in mijn wakkere slaap vannacht noteerde ik alvast de poëtische sfeerschepping. “Vond ik aan het einde van de avond. Tussen de weidse bomen van verdonkeremanend groen, de enige plataan, met zijn talloze bladeren als handen waar Canadees geronnen bloed aan kleeft. Dronken zonen van de zon, verzonken in het laatste licht, achtergelaten lege glazen, berust de droesem van verschaalde rode wijn,”
Oktober is blijkbaar dé maand van de jobbeurzen. Van Zevekote tot Bokrijk. In Jan Palfijn en in goed om te weten. Zo ontving ik van Machteld Turneer een uitnodiging voor de Horeca Jobbeurs op 16 oktober. En daags nadien is er de grote jobdag in de Handelsbeurs. En dan was er ook nog de retailbeurs en wekelijks wel ergens in Vlaanderen een jobbeurs voor Verkopers. En Last but not Least, ons netwerkevent van 26 oktober in de namiddag in de Zebrastraat in Gent. Op talent staat geen Leeftijd. 55+. Philippe Geubels zou zeggen: het stortregent jobbeurzen. 5 oktober 2017 →
VOLK – 08 oktober 2017
De temperamentvolle Gentenaar Johan Anthonis, wonende in Drongen, houdt een dagboek bij, dat hij sinds begin oktober wereldkundig maakt op de facebookgroep ‘Op talent staat geen leeftijd‘ voor 55-plus werkzoekenden (WZ55+). Hij is literair bevlogen en gepassioneerd door kunst. Lees zijn eerste dagboekverhalen nu ook op persblog.be.
Johan Anthonis begon zijn literaire bevlogenheid bij het weekblad De Zwijger. Op eindejaar 1981 kreeg hij van hoofdredacteur, Johan Anthierens, die hem zijn halve dubbelganger noemde de kans om te debuteren met een bijdrage als handschrift.
Hoe het begon vertelt Johan Anthonis graag zelf: “Johan Anthierens was in een radio programma van Jan Van Rompaey geweest om de komst van zijn nieuw satirisch blad aan te kondigen en hij was meteen ook op zoek naar nieuw talent. Ik had daar op inspelend een handgeschreven dichtbundeltje naar hem opgestuurd en hij reageerde met ” daarin vind ik veel inspirerends” en ik zal alvast iets afdrukken en dat werd dan in het tweede nummer in ‘Kroniek’ geplaatst.
Waarna ik met meer aards geïnspireerde stukjes een tijdlang iets mocht publiceren. Op verzoek van zijn broer Karel: ” We vinden het zoveel leuker als het in handschrift is.”
Helaas was noch zijn Kroniek, noch het Satirisch weekblad zelf een lang leven beschoren. Onder de vleugels van Laurens De Keyzer kon hij daarna een tijdlang als losse redacteur voor De Gentenaar schrijven. Maar “we beseften beide dat ik geen journalist pur sang” zou worden. Eerder dichter dan verslaggever te velde publiceerde hij daarna enkele gedichten in diverse literaire tijdschriften en vond tenslotte een onderkomen bij Weirdo’s, het tijdschrift van de Nieuwe Tachtigers dat zich afzette tegen de elitaire strikt-literaire tendens in de toenmalige poëzie en meer sociaal bewogen, menselijk verwoordde gedichten en verhalen bracht.
Daarnaast was Johan Anthonis ook actief als plastisch kunstenaar in de marge. In een heel persoonlijke arte povera stijl, gebruik makend van afval, zwerfvuil en alles wat op straat te vinden was. Zo ook reeds van in de jaren tachtig de eerste “lonely gloves“. Johan zocht zelden toenadering tot het galerij-circuit. Al werd hij bijvoorbeeld wel geselecteerd voor de drie eerste edities van het Kunstsalon, met een individuele tentoonstelling “De Rozen” in de Sint-Pietersabdij tot gevolg.
In het Gentse en ver daarbuiten staat Johan Anthonis, van opleiding kunsthistoricus, ook bekend als interpretator van het Lam Gods. Het absolute meesterwerk van de Sint-Baafskathedraal, waar hij 14 jaar lang werkzaam was.
Sinds vorig jaar is hij een Werkzoekende 55+er.
♠ ♣ ♣ ♠
Op donderdag 26 oktober (12-17u30) vindt het ‘Op talent staat geen leeftijd‘ netwerkevent/ panelgesprek/ speeddate plaats in de Zebrastraat.be in Gent plaats, georganiseerd voor en door 55-plus werkzoekenden onder de auspiciën van de VDAB.
Meer info en inschrijven: vdab.be/netwerkevent/55plus
♠ ♣ ♣ ♠
→ (vervolg dagboek)
Dagboek van een WZ55+ 6 oktober De wereld is klein
Op de foto die ik gisteren postte zie je de toenmalige Prinses Elisabethstraat in Mariakerke anno 1970. Nu de Kantstraat. Achteraf bekeken een straat van bollebozen. Via de wondere kanalen van Facebook kwam ik er achter dat mijn vroegere buurjongen al jaren in Göteborg Zweden woont, blijkbaar als industrieel ingenieur bij Volvo. De coördinator van ons Event, Marnix, is een ex-Volvo topman. Het was via zijn netwerk met Peter Bailliere (de ‘Zweedse’ Belg bij AlfaLaval) dat de basis voor onze 55+ jobbeurs met date & debate werd gelegd. Zelf heb ik ooit de ongelofelijke eer en het genoegen gehad om het Geheim van het Lam Gods te mogen delen met de nicht van koningin Astrid en de Zweedse tak van de Belgische Koninklijke Familie.
Mijn andere buurjongen van toen aan de linkerzijde woont in de buurt van San Francisco en werkt mee aan de ontwikkeling van de software voor zelf rijdende wagens. Zijn zus Heidi werd Professor in Leuven. Twee huizen verder woonde Frank, die nu decaan is van de Faculteit van de Diergeneeskunde te Gent. Aan de andere kant van de straat woonde Catherine die nu gastvrouw is op een landgoed in Italië. Maximiliaan Martens logeerde er ooit en hij is professor aan het Hoger Instituut voor Kunstgeschiedenis en Oudheidkunde te Gent en een eminent Van Eyck specialist.
Mijn jongste broer werkt in New-York als hoofd van een drukkerij die de Amerikaanse edities van grote buitenlandse kranten op de markt brengt.
Aan de overkant van onze straat tenslotte woont Nico Burssens, zoon van kunstschilder Jan. Afdelingshoofd Digitale media en Campagnes bij Eandis, artiest en presentator en last but not least de motor achter een sociaal project voor scholenbouw in Kameroun. En om het verhaal compleet te maken. De grootvader van mijn vrouw schilderde een hommage aan zijn vader.
Een Netwerk wordt vlug groot, want de wereld is klein. 6 oktober 2017
Volg Johan Anthonis’ dagboek op de facebookgroep Op talent staat geen leeftijd
De kunstillustraties zijn van Gentenaar Jean Pierre Jacques Remi
Hij kan gecontacteerd worden via persblog.be: frankdepreitere@gmail.com
Lees ook op deze blog:
