persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
Omdat we van oldtimers houden en we die nauwelijks nog in de stad ontwaren, zijn we recent onze eigen oldtimer-mini-wereld begonnen in de huiskamer.
Het begon argeloos op rommelmarkten….
De allereerste koop was de “shoebox” V8 Ford (1949-1951). We kochten hem vorig jaar op de rommelmarkt van de Lange Violettestraat. Verzamelwoede is een virus. Naarmate het jaar vorderde sloeg het virus alsmaar harder toe.
Rommelmarkten, rommelwinkels werden afgeschuimd. Professionele winkels en online winkels en online tweedehandsmarkten volgden.
Thans hebben we een veertigtal miniatuurauto’s (schaal 1:18) in huis. Onze focus ligt op Europees, gemaakt in de jaren ’50, ’60, ’70.
OLDTIMERS/ CURSIEF – 23 april 2023 – Laat ons er eens iets meer over vertellen. Bv. over de zeldzame BMW’s die we nu in een etalagekast staan hebben… Ze hebben hun verhaal gehad in het échte leven.
BMW kampte na de oorlog met uiterst zwakke verkoopcijfers. Haar autoaanbod was niet aangepast aan de markt. Het model 700 redde BMW van de ondergang. Zij was de opvolger van een BMW-dwergauto die slecht verkocht. Net zomin als een vooroorlogs uitziend model van het automerk, de 502, en net zomin als twee
mooie sportwagens uit die tijd, w.o. de 507.
Thuis hadden we eind de jaren ’60 een BMW 700 LS. Het was mijn ouders’ eerste auto, een occasie. Hij werd geproduceerd tussen 1959 en 1965. Deze tweedeurs bood op de achterbank ruimte aan drie kleine kinderen, net wat ons gezin behoefde.
Pa had de auto gekocht van een vrijgezel die twee straten verderop woonde. De “goede man” moet totaal onwetend geweest zijn, want hij had een houten blokje onder de gaspedaal gestoken, opdat hij niet te snel zou rijden. Of hij dit ook met de ontkoppelingspedaal had gedaan, weet ik niet. Wat naderhand wél duidelijk werd, is dat er slijtage zat op de “schijven” van de koppeling.
Dat bleek overduidelijk toen we op uitstap naar de Kluisberg nauwelijks de helling op geraakten. Mijn pa zat achter het stuur met de handen op het stuur te duwen alsof dit de auto vooruit zou helpen. We hadden daar toen beter een “Flintstone mobiel” gehad.
Gelukkig waren we er eerder al heelhuids mee in de Ardennen gereden… en terug thuis geraakt. Echter, een tocht naar Brugge eindigde op de pechstrook vergezeld door een rookpluim. Het autootje eindigde in een vreemde garage en wij kwamen terug naar huis met de trein.
Maar goed, dit was maar een anekdote die niets reveleert over het elegante en toch – in normale omstandigheden – performante wagentje met het motortje achterin.
In die tijd vond men het nog belangrijk om te specifiëren dat het een viertakt motor (benzine) betrof, omdat er toen ook nog tweetakt-motoren (mengsel benzine en olie) gebruikelijk waren in auto’s.
Die motor, dat was een bromfietsmotor. Luchtgekoeld en met twee cilinders. BMW was groot geworden als moto-fabricant, nietwaar.
Een grappige anekdote. Ten tijde dat onze ouders hun eersteling aanschaften, de BMW 700, hadden we een plaatje, een single, in de huiskamer getiteld: ‘Met katootje naar de Botermarkt’.
Dit is een volksliedje met een kettingrefrein, bekend geworden door de televisieshow van cabaretier Wim Sonneveld in 1962.
Bron: Wikipedia
Het liedje gaat over iemand die met het meisje ‘Katootje’ naar de botermarkt is gegaan. Wij, van onze kant, gingen naar de (boter)markt in ons autootje, zodoende had het autootje meteen haar (koos)naampje.
Het koetswerk van de BMW 700 was van de hand van de Italiaan Giovanni Michelotti. Hij bracht een klassieke lijn, nadat BMW zich met haar 600-model – genoemd “Isetta” – aan een futuristisch koetswerk had gewaagd.
Opgelet: De BMW 600 wordt meestal gezien als een BMW Isetta, maar eigenlijk zijn het twee aparte auto’s. Ook heeft de BMW 600 een tweecilindermotor in plaats van een eencilindermotor die de BMW Isetta heeft. Bron
Er werden in ruim twee jaar 34.813 exemplaren van dit 600-model gebouwd. Veel is dit niet, en dan moet je weten dat BMW al niet financieel sterk stond. Van haar 700-model werden ruim 180.000 exemplaren gebouwd. Vandaar ook dat het 700-model beschouwd wordt als de redding van BMW. Daimler-Benz zou al op de loer gelegen hebben om het noodlijdende bedrijf over te nemen.
Het 600-model bezitten we niet in miniatuur. Haar voorloopster ‘Isetta‘ wél. Het meest merkwaardige aan beide modellen is dat ze beide over een voorportier beschikten, waardoor stuur en dashboard naar buiten klapten. De 600 had daarbij ook een zijportier en kon door haar langer chassis 4 personen laten zitten. De Isetta had enkel één zitbank vooraan.
De 600 werd gebouwd van ’57 tot ’59 en volgde daarmee de Isetta (’55-’62) op. Ook dit wagentje werd ontworpen door een Italiaan: Renzo Rivolta. Er zijn 160.000 exemplaren van de Isetta gebouwd.
Het was de periode van de dwergauto’s omdat in de naoorlogse jaren een tekort was aan zowat… alles. Denk ook aan de ‘Mochet‘, de ‘Goggomobil‘ en de ‘Messerschmitt Kabinenroller‘.
“Ook BMW had na de oorlog de productie van auto’s weer opgepakt, maar de modellen 501 en 502 waren te duur en te exclusief om tot grote verkoopcijfers te kunnen leiden. Het publiek had behoefte aan betaalbare auto’s, en BMW onderkende dat gat in de markt.” Dixit Wikipedia
Ook van de BMW 502 bezitten we een miniatuurmodel. We kochten het op de rommelmarkt van de Zwijnaardsesteenweg van vorig jaar.
Ontworpen in de jaren ’50 zette dit model (en ook de 501 die er nauwelijks van verschilt) een traditie voort van voor de oorlog: luxueuze dure BMW-auto’s.
Qua uitzicht zou dit model niet misstaan in de voorloorlogse tijd. Hij stond hoog op zijn poten en had een kast van een motorkap en een hoge grille.
Haar V8-motor met 100 pk en haar dubbele Solex carburator maakte die wagen tot de snelste sedan uit serieproductie van midden de jaren ’50. Hij haalde 160 km/u en trok snel op.
Maar zoals hierboven al gesteld: in de naoorlogse jaren een tekort was aan zowat… alles. Dus ook aan geld bij de consumenten. “Zijn hoge prijs van 17.450 DM resulteerde in lage verkoopcijfers. In zijn eerste productiejaar werden slechts 190 stuks verkocht.” Dixit Wikipedia over de 502.
Tegelijk produceerde BMW in de jaren ’50 nog de series 503 en 507, beide waren sportwagens. Van de 507 bezitten we een miniatuurmodel. De BMW 503 werd in 1955 op de markt gebracht. De 507 in 1956. Deze modellen waren te duur voor hun tijd. Van de 507 werden maar 252 gebouwd wat er voor zorgde dat BMW bijna failliet ging.
Dit neemt niet weg dat deze V8 3,2L “roadster” een prachtige verschijning was. Qua stroomlijn en charme is de auto vergelijkbaar met de – pas in 1961 gebouwde – Engelse Jaguar E: een 3,8 zescilinder.
“De 507 was een idee van Max Hoffman, een autoimporteur uit de Verenigde Staten. Hij vond dat een roadster-versie van de 502 het gat zou vullen tussen de goedkopere sportwagens van ‘MG’ en ‘Triumph’ en de exclusieve ‘Mercedes-Benz 300SL’.” Dixit wikipedia
Alles goed en wel, maar te duur is te duur. In 1959 werd de productie van de 507 stopgezet. Idem dito voor de 503 van welke ca. 400 exemplaren waren gemaakt.
Elvis Presley was een van de zeldzame eigenaars van een BMW 507.
UITSMIJTER: Niet BMW, maar EMW
De getoonde auto uit 1952 draagt een eigen EMW-embleem. Er werden van dit model slechts een paar honderden stuks gebouwd in de fabriek in het Duitse Eisenach. Deze sportster is bijzonder elegant en technisch vooruitstrevend voor zijn tijd.
Hetzelfde model liep ook onder het BMW-embleem, gebouwd in München.
Toen het oostelijk deel van Duitsland na de Tweede Wereldoorlog bezet werd door de Sovjet-Unie werd de leiding over de productie rechtstreeks door de bezetter waargenomen. Het contact met de hoofdzetel van BMW in München was verbroken.
De Sovjets brachten gewoon een ouder BMW-automodel of een daarvan afgeleid model op de markt en gebruikten het embleem van de constructeur tot in 1951. Na een rechtszaak tussen BMW en EMW werd de laatstgenoemde verplicht een eigen embleem te voeren.
Uiteindelijk keerde de Oost-Duitse constructeur later terug naar het oorspronkelijke eigen merk, in het bijzonder: de ‘Wartburg’ – van welke de naam ontleend werd aan een Middeleeuwse burcht in Eisenach.
Bekijk ook op deze blog:
Lees ook op deze blog:
