persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
Gentenaar Michel Casteels, alias ‘Piet Korrel’ alias ‘Micca’, heeft bijna 40 jaar, onder schuilnamen, voor Vlaamse kranten gewerkt, waaronder Het Volk, Het Laatste Nieuws, Het Zondagsnieuws, De Streekkrant.
Hij begon als jonge letterzetter bij Het Volk. Een drukplaat werd toen eerst op een tableau van loden zetletters – die de tekst vormden – geperst. Later werd Michel Casteels stads- en sportredacteur. Hij schreef ondermeer ook cursiefjes over de Ronde van Frankrijk, bij de tekeningen van Leo Budt. Dat leverde hem ook nog de bijnaam ‘Thomas Pips’ op, naar de gelijknamige stripfiguur van de genoemde cartoonist, geboren aan de Ham.
‘Roerig erfgoed’ van Gent
Naar aanleiding van zijn pensioen wordt hij – zes pagina’s lang – geïnterviewd door een Humo-journalist. Het is zomer 1982 en Michel Casteels vertelde zijn verhaal in shorts in zijn woning in Wondelgem. Hij hield geen blad voor de mond, hanteert bij momenten een cru verhaalstijl bij zijn sappige anekdoten. Hij leidde een liederlijk bestaan, geheel in overeenstemming met de toenmalige mores in journalistenland. Een bloemlezing uit de Humo uit 1982.
Over het magazine ‘Het gelukkige gezin’
Hij doet schamper over dit magazine waar hij voor schnabbelde. “Alle medewerkers waren gescheiden of het scheelde niet veel. Dat was een bende afzetters die de lijsten van de trouwbeloften zochten om die mensen te abonneren, en dat stond vol met reclame voor meubelzaken en alles wat rond een bruid en een bruidegom draait. Er werden ook wenken in gegeven om goed overeen te komen en het was de grootste hoerenboel die ik ooit gezien heb, de een had met de andere zijn wijf te doen (…).”
Over zijn werk, dat ook de reden van zijn echtscheiding
“Telkens als een vrouw mij verliet – en dat is drie keer gebeurd – had het iets te maken met mijn werk. Ik rookte niet en ik dronk geen pint, tot ik in de stiel kwam. En nu ben ik een van de stevigste drinkers, op mijn 65 kan ik ze nog allemaal tegen de grond halen. Soms heb ik wel eens dat ik niet meer weet wie mij thuis gebracht heeft, of dat ik wakker wordt en verschiet: waar ben ik nu? Maar dat is dan na, laat ons zeggen, een fles jenever of whisky.”
Over zijn eerste job als letterzetter en over “vrolijkmakende zetfouten”
“De beste vond ik die in De Gentenaar, toen nog ‘Katholiek Dagblad’. Er was een tentoonstelling van prenten in een klooster, en in hun artikel stond: “in het klooster hangen tientallen preuten waar men veel plezier kan aan beleven”. (…) Het gebeurde wel eens dat een corrector met opzet zo’n fout liet staan. Ik heb dat eens in Het Volk gedaan: Germain de Rycke was afgestapt in een rit van de Ronde van Frankrijk omdat er iets haperde aan zijn kamwiel. En er stond op het repeltje proefdruk dat ik kreeg: “De Rycke stapt plots af om aan zijn kamiel te werken”. Ik vond dat nu toch zo schoon, ik dacht godverdomme, ik ga het laten staan.”
Over een sportcorrespondent van Het Volk
“Van alle koersen kwam hij zat binnen, want hij was zo populair dat hij dikwijls met zes pinten stond waarvan hij er maar twee kon uitdrinken. En hij schreef alles op bloknootjes, met een dubbeltje – een blauwke heette dat – voor mannen van andere gazetten die zogezegd naar de koers waren maar bij hun lief waren, of op café zaten. Voor hen bracht hij ook een verslag mee, voor De Gentenaar en Vooruit en wat weet ik allemaal (…) Hij kon eigenlijk geen boeiend koersverslag maken (…). Als hij dan zat binnenkwam moesten wij daar iets van maken.”
“Dat heb ik altijd gedaan, zatte collega’s hun tekst opgesteld. Er was zo’n stadsredacteur bij Het Volk, André, als hij binnenkwam haalde hij uit al zijn zakken bierkaartjes en briefjes: “Voilà”, zei hij, “maak er iets van en hij ging tegen de schouw staan slapen”. (…) Het is een zuipschool hé, de mensen denken: hoe meer ze je opgieten hoe beter het artikel zal zijn, maar het is natuurlijk juist het tegenovergestelde.”
Over zijn Chef-Sport bij Het Volk
“Ja, als hij in ’t Scheepke [sic; ’t Scheepken, stamcafé van de medewerkers van Het Volk] een pint ging pakken schoof hij de schrijfmachine naar mij en ik schreef verder aan het artikel. Als hij terug kwam ging ik dan naar ‘t Scheepke en schreef hij voort. (…) Eigenlijk was dat ook geen sportman, maar hij was zeer belezen, een verstandige man, hij had de sport alleen gekozen omdat dat het meeste gelegenheid tot reizen geeft. Hij heeft de helft van de wereld gezien, en van de sport heeft hij zich niks aangetrokken.”
Lees ook op deze blog:
Over Barcelona in een rendez-vous huis
“Ja, wij deden daar allemaal een lief op in Barcelona (…). Want dat was de moeite hoor, op de Ramblas. Dat zijn geen hoeren hé, het zijn prostituees, maar geen hoeren, en die lopen daar als de best geklede madams. Zo zat er een aan mijn tafeltje, ik ben daarmee beginnen praten in het Frans, daarmee gaan eten, daarna gaan kàmeren en zo. ’s Anderendaags ’s morgens moesten wij weer vroeg weg uit Barcelona, maar dat was zo’n lekker wijf dat ik daar een dag of twee wilde blijven. (…) We lagen alle twee te zweten op dat bed, maar ’t was de moeite. (…) Ik zat toen al bij Het Laatste Nieuws. (…) En ’s avonds kocht ik dan de avondeditie van L’Equipe en Le Dauphin Libéré, daarvan maakte ik iets en dat telefoneerde ik door, terwijl de coureurs al twee dagen verder waren.”
Over zijn overstap van Het Volk naar Het Laatste Nieuws
“In Het Volk begon ik last te krijgen omdat ik met een vrouw samenwoonde, nadat mijn vrouw er vandoor was. Ik stak dat niet onder stoelen of banken, al mijn bazen hadden een lief en ik zou niet mogen? Maar dat viel niet in goede aarde. Kanunnik De Swaef, de Geestelijke Bestuurder van Het Volk begon brieven te schrijven. Hij gebruikte daarin een fantastisch geestig woord, dat ik geleefd zou hebben “in boelschap”. (…) Die brieven bevatten altijd een bedekte bedreiging, dat het moest veranderen of…
Mijn vrienden waren naar Het Laatste Nieuws gegaan en die hadden over mij gesproken, dat ik daar goed zou passen omdat Het Laatste Nieuws veel te ernstig was, want het is nog altijd een dode krant.”
Over een methode om informatie in te winnen
“In de moeilijke jaren van Racing Gent, toen er altijd strubbelingen waren in het bestuur, ging ik naar ’t Beurske, waar het bestuur van de Racing vergaderde. Ik kende de patron daar en die was tégen het nieuwe bestuur. Ik zeg: “Luister, laat me ne keer dat lokaal zien waar ze straks zullen vergaderen.” Staat er nu toch een kleerkast! Ik zeg: “meug ik daarin zitten?” Ja, zegt hij, maar pas op: ik weet van niets. En zo heb ik de hele ruzievergadering gehoord en beschreven.”
Over zijn passage bij de gewestelijke redactie van Het Laatste Nieuws in Gent
“Hij [zijn baas] dronk graag, maar in het geheim. Ik niet, ik dronk openbaar. Twee keer per dag, ’s morgens en ’s middags, zei hij: ik ga naar de bank en ik wist dus, want ik ging ook in dat café, dat hij naar de Fleur de Lys ging. Op een keer was ik het beu dat ik niet buiten mocht en ook dorst had, of goesting, want ik zat natuurlijk altijd met een flesje in mijn la. Hij zit aan zijn bureau en ik wil buiten. Ik zeg: “meneer De Vink, ik ga naar de bank.” “Ja?” zegt hij, “dat zijt ge niet gewoon.” “Nee” zei ik, “ik ga naar de Fleur de Lys en ik ga mij nu ook ene kopen. Ik zal er ene laten staan voor u, voor als ge morgen wéér naar de bank gaat”. Dan schreef hij brieven naar Brussel, dat hij met mij geen weg kon, hoe noemen ze dat? L’Enfant terrible.”
Over zijn onthullingen over de fameuze ‘sleutelclubs’
“Het was de gewoonte dat de mannen [leden van de sleutelclub] hun sleutels in een hoed legden en de vrouwen namen er dan willekeurig een uit, om samen achter het hoekje te gaan. (…) Plaats van samenkomst: elk in hun villa, om beurten maar vooral in Adegem. Hier is de lijst. Een bekende sportdokter twee wielrenners, een grote fabrikant, een kabinetchef die mij twee keer in café Atlanta komen bedreigen is, een griffier (…). Een Miss België, een kolonel van de Rijkswacht. Een toppoliticus en zijn vrouw (…). Een speculaasfabrikant, een betrokkene uit het Jespers-proces, een commandant van de Rijkswacht, een adjudant van de BOB, een substituut-procureur.”
Over oud worden
“Dat stoort mij niet, maar kijk, nu spuit er water uit mijn rechteroog, die traanklier is verstopt en de wimpers groeien naar binnen in plaats van naar buiten. Ik ben er een eerste keer aan geopereerd in januari, de dokter stelde voor om de tweede operatie te doen voor de Gentse Feesten, maar ik zei nee, binst de Gentse Feesten zuip ik nog mijn goesting. Want het kan ook iets met drinken te maken hebben. Als ik zoveel gedronken heb, hoor ik rechts soms niet. Het is komiek voor iemand die links denkt, al mijn kwalen zijn rechts.
Maar ik mag niet klagen. Ik heb geleefd, en ik heb mij geamuseerd, alle dagen was het kermis.” Hij was 79 jaar toen hij in 1996 stierf. F.D.
Van 1993 tot vorig jaar werd de ‘Michel Casteelsprijs voor Cursiefjes’ uitgereikt door de Stad, met geldprijzen voor de laureaten. Vanaf dit jaar is de prijs afgeschaft. Via deze weg brengen we hem dit jaar toch nog onder de aandacht.