persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
‘CURSIEF’ – 09 mei 2020 – Verhaal van 1. Geert Vandamme over Corona en de tram in de Kuip. Vervolgens: 2. de Blogman over bedenkingen in de lentewind.
Bedenkingen in de Kuip
Voor de eerste maal sinds veertien dagen mij nog eens verplaatst met De Lijn en dit vanuit Wondelgem richting Gent-Centrum. Daar het ondertussen verplicht is door deze vervoersmaatschappij droeg ik een mondmasker,
… dit voor de eerste maal. Neen geen chirurgisch, ik heb er liggen, maar die laten mij eerder een lijkschouwer voelen toen ik er een uitprobeerde. Wel een stoffen, zwart van kleur, wat past mij mijn normale outfit. Ik voelde mij plotseling opnieuw een outlaw-cowboy uit het spel mijner jeugd. “Maandag als de winkels terug open zijn mij een revolver aanschaffen”, noteerde ik in mijn agenda.
Dit is wel nodig als je ziet hoe onverlaten op de tram alle regels aan hun laars lappen. Zo diende de chauffeuze van de tram, terugkerende naar Wondelgem, drie maal toe om te roepen aan de halte Gravensteen “dat de drie personen achteraan niet bij elkaar mogen zitten”. Bij haar laatste vermaning voegde ze er aan toe: “Ik ga de politie verwittigen!”.
Politie was het niet, enige haltes verder stapte er, alleen, een lijncontroleur op. Een grote man. Hij beende naar de overtreders en zei tegen hen dat ze niet bij elkaar mochten zitten. Hierna stapte hij af, stak zijn duim op naar de achteruitkijkspiegel van de chauffeuze en deed teken dat ze verder mocht rijden. Het leek alsof hij met zijn vingers een revolverschot nadeed.
“Wacht maar”, bedacht ik, als ik komende maandag mijn revolver heb aangeschaft: “The sheriff will be back in town!“, maar dan mag ik wel geen mondmasker dragen, dat doen sheriffs nooit.
Bedenkingen in de stadsrand (naast de Kuip)
De plastic kat zonder bal tussen de voorpoten, de plastic pop waaruit het leven is weggevloeid, de langgerekte smalle strook tuin. Dit moet mijn 60e levensjaar zijn.
Perfect voorpeld op mijn 10.
Op mijn 10 speelde ik dit tafereel op zolder. Nu heb ik een langgerekte hof, een kat die liever met de buurvrouw speelt en mijn pop…
Ik geloof in voorbestemdheid.
Ik herinner mij ook mijn eerste flits van zelfbewustzijn. Mijn gezicht gespiegeld in het glas van het raam. Mijn neusvleugel gesneden. Een druppel bloed. 3?
3×20 jaar later getuigt hiervan nog een litteken.
Een wielerterrorist scheert langs mij voorbij. Ik sta met één voet op zijn pad.
Met duizenden zwermen ze uit bij goed weer op zaterdag-zondag. De would-be Eddy Merckxen.
Is Corona een wielerploeg?
Ook dit is Vlaanderen.
Naast vele dikkere of dunnere bundels met aantekeningen, lig ik al jaren met 4-5 uit de kluiten gewassen manuscripten op de plank… Aan mooie werktitels ontbreekt het niet: Gesmoorde kreten, Reis naar Sehnsucht, Volop bezig, Van de Vijfhoek naar de Kuip…
Slechts 1 manuscript – ‘Brussels Calling’ is jaren geleden te boek gesteld. Zo veel werk heb ik met mijn stadsblog!
Waar haal ik nog de energie om…?
Misschien moet iemand tijdelijk mijn blog overnemen, zodat ik mij opnieuw aan de Letteren kan wagen?
Kijk, zie! De Krinkelende Winkelende Letteren, ze zitten in mijn vingers! “De lente. Ze geurt als verrot, nu de boer net heeft gebeerd.”
Had hier gestaan “nu de beer heeft geboerd” dan waren we allicht nog in de tijd van den Vos Reynaerde.
In de verte hoor ik het gebrom van de grasmaaier. Elke ochtend weer.
Ook dit is Vlaanderen.
Het kan ook zijn dat ik iets aan mijn oor heb.
© Frank Depreitere, de Blogman
Lees ook op deze blog: Tram 1; Werken en communicatie
Lees ook op deze blog: Eddy, ‘cursief’ over Studio Skoop en over Patershol
Lees ook op deze blog: Erwin ‘cursief’ over Gentse volksfiguren uit vergoane tijden (in een editie van ‘Gentse Zomer’)
Lees ook op deze blog:
