persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
Christel Roelandt ontpopte zich op rijpere leeftijd tot een portrettist. Ze genoot hiervoor geen opleiding, wel studeerde ze communicatiemanagement aan de hogeschool die toen HIBO heette, nu Artevelde Hogeschool. “Mijn voorkeur gaat uit naar het schilderen van gezichten en naaktmodellen met acrylverf op canvas” bevestigt ze tijdens onze koffiekrans in Kunstencentrum Vooruit.
Ze heeft een paar weken geleden een kunstwerk verkocht tijdens een expositie in een Londense galerie. Het was het eerste werk dat ze buiten Libanon verkocht.
Christel is erg productief. In een paar jaar tijd maakte ze tientallen kunstwerken. Dat deed ze tot hiertoe eerder teruggetrokken in haar studio in Beiroet. Tot onlangs, een Facebook-connectie haar in contact bracht met de organisator van een kunsttentoonstelling in Londen. De galerie, ‘Menier Gallery’, had nog plek voor een paar werken en Christel kwam in aanmerking. “Een paar daagjes Londen zou in ieder geval deugt doen” glimlacht ze. “En wie had gedacht dat ik ook nog een werk zou verkopen?”
Christel leeft zich helemaal uit in het schilderen. “Het is een creatieve uitlaatklep en het opende mijn ogen en hart voor de mij omringende wereld” stelt ze op haar website. Zoals gezegd houdt ze het meeste van acrylverf op canvas. Ze gebruikt tijdens haar creaties zowel de verfborstel, houtskool, het schildersmes of gewoon haar handen. Ze preciseert verder: “ik hou van een ruime pallet aan kleuren, waaruit ik dan kies in functie van mijn gemoed van het moment.”
Recent worden haar werken nu ook als motieven gebruikt in een trits gebruiksvoorwerpen, gaande van posters, tot kussenslopen en telefoonhoesjes. F.D.
Vindt Christel’s kunst op
Warm onthaal in Beiroet
Haar zoon Julien was tien toen Christel besloot om in Libanon te gaan wonen. Ze kregen een warm onthaal.
“We arriveerden via Istanboel in Beiroet Airport op de 11e juli van 2006. Onze vlucht zou een van de laatste zijn van die nacht, want een paar uur later bombardeerde de Israëlische luchtmacht de start- en landingsbanen van de luchthaven.
“Vermoeid van de trip en van inpakken vooraf, viel ik in slaap in een tijdelijk verblijf in de oude Christelijke wijk van Beiroet.” Ze werd vroeg in de ochtend wakker van iets wat op donder leek. Het waren vliegtuigbommen.
“De ambassade belde ons een keer of drie met het urgente verzoek ons te evacueren. We vroegen om enige uren uitstel alvorens toe te stemmen.
Het was niet gemakkelijk geweest om Julien te overtuigen om zijn vrienden achter te laten en naar een vreemde school te trekken. Ik wist dat indien we met een militair vrachtvliegtuig stante pede terug zouden vliegen, dit zeer traumatiserend voor hem zou zijn. Uiteindelijk besloten we te blijven.”
“De twee volgende dagen bleef de hel voortduren. Echter, verzekerde men ons, dat de Israëli’s nooit onze wijk zouden aanvallen. Niettemin bleven mijn zenuwen erg gespannen. Je kan dit soort agressie nooit gewoon worden. Tweeduizend meter van ons verwijderd, stierven mensen zoals wij.”
“De derde ochtend reden we in noordelijke richting waar we een appartement hadden gehuurd – dat we nog niet hadden kunnen inrichten. We kochten onderweg matrassen, een kampeervuurtje en een kleine frigo en bivakeerden in ons appartement aan de Baai van Jounieh. Vanaf onze negende verdieping konden nog steeds het geluid van de bommen horen en in de verte lichtflitsen zien. Afgezien van het feit dat in onze nieuwe wijk de bruggen over de snelweg waren vernietigd, alsook de radioantennes, voelden we ons toch al iets gemakkelijker dan voorheen.”
Spijt dat ze er jaren is blijven wonen, heeft Christel niet, maar sluit niet uit dat ze ooit terug in Gent komt wonen. “Het leven in Libanon is niet gemakkelijk, het land is overspoeld met vluchtelingen en doet het economisch niet goed” besluit ze. F.D.
Lees ook op deze blog:
