“Mij valt het op dat, als ik goed rondkijk, er velen verdwenen zijn”

‘CURSIEF’/ VOLK – 25 oktober 2021 – Tot voor kort kon ik er mijn vinger niet opleggen, maar er iets weg uit de stad. Uit de onderbuik van het stedelijke weefsel verdwenen een aantal vertrouwde figuren. Het viel niet op de voorbije 2 jaar. Hmm alles was anders. Maar nu valt het me wel op als ik door de stad loop.
De man die Franse liederen kweelde in de binnenstad is verdwenen. Hij is overleden. Dat weet ik. En ik mis hem, zijn vrolijke lied. Maar bij anderen is het minder duidelijk.

Jarenlang zat dezelfde man te bedelen aan het Shopping Centrum Zuid. Ik zie hem niet meer. Ik hoop dat hij een betere situatie gevonden heeft… Een andere man leerde ik kennen op de trappen van Sint-Anna. Steeds op straat te vinden. Steeds lachend. Steeds klaar voor een praatje… Tijdens de acties voor een niet commerciële herbestemming van de Sint-Annakerk hielden we een handtekeningen inzameling voor spreekrecht in de gemeenteraad. Hij tekende en voor geldigheid moest een adres vermeld worden. En plots stond er hard en zwart op wit naast zijn naam ‘dakloos’. Daarvoor had ik mij dat zelfs niet gerealiseerd. En nu is ook deze man nergens meer te zien. Evenals een aantal andere anonieme vertrouwde gezichten die meestal op de straten te vinden waren… de anoniemen aan de rand van…

Mij valt het op dat, als ik goed rondkijk, er velen verdwenen zijn. Ik hoop dat het hen allemaal goed gaat…
Voor de toekomst maak ik met mezelf de afspraak dat zij die vertrouwd in de achtergrond leven net dat tikkeltje meer aandacht krijgen… met een beetje meer steun van allen voor de zwaksten wordt de stad alleen maar mooier…

© Tania De Mulder is een duizendpoot, zowel cultureel-artistiek, organisatorisch… Ze is sociaalvoelend, erfgoedminnend… Ze fotografeert, ze schrijft, ze dicht, ze schildert…
Onder haar vele projecten vermelden we haar engagement voor de Sint-Annakerk, haar facebookgroep ‘Kunstzinnige verbinding in moeilijke tijden‘

Bezoek Tania’s website

Naschrift van De Blogman: Mensen die het moeilijk hebben, die in de marge leefden – al of niet zelf gekozen – verdwijnen druppelgewijs, inderdaad. Voeg aan het lijstje toe: Marnix die vaak op de Groentenmarkt toeristen zat te tekenen om wat drinkgeld te hebben. En in de week, met maten, steevast op het bankje voor De Post zat. Hij is, samen alle vroegere medebewoners uit het “Pand” van het Caermersklooster, niet meer te vinden.