persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
‘CURSIEF’ – 14 april 2023 – Aan u allen die dit leest en zoals Maarten Van Roozendael het formuleerde: we zijn met zijn allen dus nog een keer een jonge lente waard en dàt, dat is om te janken zo mooi. (*)
Laat dat even bezinken … en jank dan even met mij mee. Mooooooi ! Om te janken, zo mooi !! Zoals een hond tegen een boom plast om zijn territorium af te bakenen, zo onderneemt ondergetekende een midweekse avondfietstocht om de aankomst van een nieuw lenteseizoen te markeren. Het kriebelt al de hele dag; het werk is echter nog niet af. Maar je voelt: dit is die dag van het jaar waarop je de normale prioriteiten een oplawaai van heb-ik-jou-daar ga verkopen en die late avondzon tegemoet gaat rijden. Je klapt die laptop dicht, grist dat cameraatje mee en spurt naar beneden. Vijf minuten later hijs je jezelf op twee wielen het jaagpad langs de Schelde op en snuif je vanaf dan elk lijntje lente dat je tegenkomt met wijdopen neusgaten op.
Het landschap is nog overwegend kaal: de velden liggen er nog onbewerkt bij, het riet aan de waterkant draagt nog de mantel van de winter en alles is nat. Zeikensnat. Overstromingsgebied onder water zonder overstroming. De meersen aan de overkant hebben er in drie jaar niet meer zo zompig en nat bij gelegen. Maar de bomen, diè hebben de baard in de keel. Er broeit een revolutie in hun knoestige takken. Als nog een paar dagen meer zon de lont aan dit groene kruitvat gaat steken, dan gaat het verschrikkelijk zijn. Gaat het verschrikkelijk schoon zijn. Nog schoner dan de vorige lente want met de voortschrijdende jaren zijn we dat aan onszelf verplicht: elke nieuwe lente als de schoonste te zien.
Die cyclus van de natuur op een piedestal te zetten, en er op je blote knieën een schietgebedje bij te prevelen. Omdat het om te janken zo mooi is. Elke boom, elke struik, ontploft bijna van de knaldrang, zo een goesting hebben ze om uit te breken. De leidingen zitten barstensvol met groene verf, te wachten tot er op het knoppeke wordt geduwd en alle sluizen in alle kruinen volledig worden opengedraaid. In de orkestbak hoor je het orkest al zachtjes beginnen spelen. Nog even, en dan gaan de gordijnen ook open en gaat heel die natuur weer vol op het orgel. Ik heb u vanavond gevoeld, Madame Printemps, in het diepste van mijn met verse zuurstof volgezogen longen, in de frisse tinteling bovenop mijn bijna kale kop en in dat lentige licht dat de lange winteruren doet vergeten. Ik heb u gevoeld en ik heb u gegroet. Laat het spel maar beginnen !
(*) Maarten van Roozendaal – Om te janken zo mooi
De uitgelichte afbeelding bovenaan de pagina is genomen in de De Pintelaan.
‘
Lees ook op deze blog:
Lees ook op deze blog:
