CURSIEF – Lenteprik-gedachten

Met de lente in zicht, moet het ei eruit: ergernissen!

CURSIEF – 11 maart 2025 – Nu de winter langzaam ontbolstert in een prille lente, is de tijd rijp voor het luchten van ergernissen. Zijnde: LAWAAI/ ABNORMALE TIJDEN/ DIKKE TRUUT/ LEREN LEZEN.

Wie aan lente denkt in termen van piepende kuikentjes, loeiende kalfjes en blatende schaapjes woont zeker niet in de stad!

Ten eerste: het eerste teken van de shift van winter naar lente is de toenemende drukte op en voor mijn stoep. Het lawaainiveau in mijn straatje is oorverdovend gestegen.
Hoe klein het straatje zijn mag, het lawaai is er constant op de achtergrond en op de voorgrond. Nooit is er een stil moment. Momenteel vliegt die decibelvretende helicopter van de flikken weer boven de huizen. Hij gaat weer een uur rondjes draaien, naar slechte gewoonte. Allicht is er een voetbalmatch.
Zo-even stond de vismobiel van dat – veel te duur – visboerke weer haast op mijn stoep. Tijdens het stationeren braakt zijn voertuig een krakend lawaai vanuit de koelingsbak.

Hoe klein ook het belendende straatje, het lijkt alsof de bewoners aldaar nooit genoeg krijgen van verbouwen. Is de ene klaar, dan arriveert weer een camionette met vakman voor de andere bewoner.
En dat ze zich botvieren met hun snerpende slijpschijven, hun jammerende zaagmachines en hun drillende boormachines! Geluiden van gereedschappen allerlei, gieren een eind in het rond, maar het is niet van het lachen.
Als het even stil is, komt één of andere nutsvoorziening het troittoir openbreken met een drilboor. Ook die plegen een aanslag op je trommelvliezen.

Zelfs ’s nachts is het niet stil. Vlakbij ligt een spoorwegjunctie en daar wordt elke nacht aan de sporen gelast en soms komt daar zelfs gedonder van die spoorweg de berm afgerold. Tegen de ochtend komen in de verte de autostradegeluiden binnen langs het venster-op-een-kier. En dan hebben we het nog niet over de ambulances met hun loeiende lampen, want het ziekenhuis is dichtbij.
Vergeten we niet: het aan- en afrijden van de bestelwagens van de Belgische en Nederlandse koeriers, de fresh food delivery…

Abnormale tijden, gelukkig is daar is de rommelmarkt weer!

Ten tweede: het fenomeen ‘rommelmarkt’ maakt niet voor niets furore in onze contreien. Elk zomerweekend zijn er een dozijn. En dat is goed!
Toevallig is dit niet. Het houdt verband met deze tijd, dit tijdsgewricht. Het is een sociologisch verschijnsel. Rommelmarkten zijn namelijk ‘verbindend’. Ze vormen een voorwendsel om buiten te komen, ze verlagen de drempel om met een wildvreemde een praatje te slaan.
En dat is waar we nood aan hebben in deze bevreemdende tijden, in welke wonen, verwarmen, eten onwaarschijnlijk duur is geworden. Abnormale tijden.
We leven in een tijd waar de oorlog aan je portemonnee vreet, en waarin bondgenoten van toen, schijnvrienden aan het worden zijn. Ja, ik bedoel die red neck van een president en zijn cowboy-vice-president. En natuurlijk ook de huis-clown, … die met zijn elektrische voituren en zijn satellieten. Alle drie: gevaarlijk tuig!

Als je ’t mij vraagt, maken we tegelijk het failliet van het liberalisme mee, alzeker als het over energievoorziening gaat. Maar ook: het failliet van het globalisme. Je kan al aan geen fietsbel meer geraken of ze moet uit China komen. Wat een afhankelijkheid, én wat een ecologische voetafdruk is me dat?
We voelen ons een beetje verloren. Samentroepen op rommelmarkten brengt wat gezelligheid. En als je wat op de kop kunt tikken, is het meestal nog goedkoop ook!

Instagram: geen dikke truut!

Ten derde: ik verkies het non-conformisme boven de kleinburgerlijkheid. Die laatste bootst, zij het flauwtjes – de maniertjes van achttiende eeuwse kasteelbewoners na. Ik heb het kleinburgerlijke altijd gehaat, ook al heb ik er, tegen beter weten in, even in meegedraaid.

Maar ook het moderne Instagram is een nieuwe vorm van kleinburgerlijkheid: ze toont een wereld die onécht is. Ze wil je laten geloven dat je echt de hele dag door met die tandpastaglimlach rondloopt, en elke minuut van de dag geestig bent. Dikke truut! Hou daar toch mee op. Het is dom en oppervlakkig.

‘Hij leerde zijn volk lezen’

Ten vierde: sommige facebookgebruikers beginnen me op de heupen te werken. Ze lezen niet, ze kijken naar de plaatjes. In die zin is facebook aan het “Instagramiseren“.
Je geeft je uitleg en presenteert netjes een link voor de meerwaardezoeker. Vele klikken nooit door. Ze zouden liever hebben dat je het verhaal nog eens hervertelt op facebook. Ze gaan vragen stellen die beantwoord worden achter de link. Of erger: ze gaan vragen stellen die al beantwoord zijn op de facebookpagina zelf, etc. Wat me overigens herinnert aan het Engelse spreekwoord: ‘You can bring the horse to the water but you cannot make it drink‘.
Het is er aan te merken dat Hendrik Conscience – de man die zijn volk leerde lezen – allang dood is.

De beeldcultuur heeft vele mensen tot luiheid gebracht. Ze kunnen niet meer lezen. Ze zijn te lui om zich te informeren. Informatie moet niet alleen op een schoteltje worden gebracht, het moet ook met een lepeltje in het mondje worden gestopt.
En dan kijk ik naar het tv-programma ‘Blokken’. En ik merk dat vele kandidaten – toch geen échte Jannen en Miekes Modaal – zelfs de namen van de ministers niet meer kennen, of niet weten tot welke partijen ze behoren. Kijken die ooit naar VRT Nieuws/ VTM Nieuws? Doen die ooit een krant open? Lezen die nieuws op het Internet? Hoe beslissen die dan in het stemhokje? Hoe wil je dan dat we serieuze politiekers hebben?

Ten vijfde: ben ik nu een oude zagepeer geworden, sinds ik 65 ben, of een “helderziende”?

Lees ook op deze blog:

CURSIEF – Wat in Gent met de kerselaar, notelaar, perelaar, appelaar?