persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
Hij praat vlot Vlaams. Zo te zien is hij even nieuwsgierig en praatvaardig. Zijn opa Kutlu kwam in 1967 van Emirdag naar Gent. Hijzelf, de kleinzoon, heeft een groente- en fruitwinkel in de Wondelgemstraat. De grootvader is hier begonnen. In het Turks is opa ‘büyükbaba’. Hij is een van de peetvaders van de straat en daarom kwam een televisiestation hem interviewen. Dit zegt ons de kleinzoon. Hij weet niet meer welke zender. Is het AVS? Is het Türk TV? Ik vind naderhand niets terug op het net. Ik ontdek wel dat er flink wat personen de naam dragen van de grootvader.
Ook voor deze jonge groenteboer is de tijd veel veranderd. De Wondelgemstraat wordt allang verbonden met geïmmigreerde Turken. Die voelen zich echter geen migrant meer. Turken uit Emirdag vormden lange tijd de grootste migranten groep in Gent. Er wonen nu al evenveel Turken in Gent als er in Emirdag wonen – wat niet betekent dat ze allemaal van daar afkomstig zijn. Overigens zijn er al een flink aantal onder hen die de Belgische nationaliteit verworven hebben.
De jonge Turk vertelt ons dat er tegenwoordig veel Bulgaren, Kosovaren, Bosniërs en Albanezen in de straat, en vooral in de zijstraten, wonen. Dit zijn de nieuwe Belgen en de nieuwe klanten. Niettemin blijven de handelszaken in handen van Turkse Gentenaars. Of moesten we Gentse Turken zeggen?
Grappig hoe nieuwkomers ineens minder nieuwkomers worden zodra nieuwe nieuwkomers arriveren. Het doet me denken aan de film ‘Les femmes du 6ieme Etage’, waarin poetsvrouwen met Spaanse achtergrond in een Parijs herenhuis als mindere burgers worden bekeken, totdat een nieuwe lichting Portugese immigranten zich in de stad vestigt.
Ook de problematiek van de mobiliteit leeft in de Wondelgemstraat – straat van commerce. De straat zou een eenrichtingsstraat worden. En de rijrichting zou weg van het centrum wijzen. Klanten komende van de Bloemekeswijk, Wondelgem, Evergem, zouden niet meer over de brug kunnen om de straat in te rijden. De kleinzoon van Kutlu is er niet zo gerust in. “Maar wat doe je eraan?” zucht hij. Hij wil liever niet herkenbaar op de foto.
Ik loop de hele straat uit: van het Griendeplein, langsheen de Sint-Jozefkerk tot aan de brug bij de Frans Van Ryhovelaan. De textielfamilie de Hemptinne – met een fabriek naast het Rabot – schonk de grond voor de bouw van de kerk. Architect August Van Assche tekende de bouwplannen in neogotische stijl. In 1883 volgde de inzegening. Deze architect maakte ook o.a. het ontwerp van de Sint-Jacobskerk.
Van al dat kiekjes maken, krijg je honger. Eén van de troeven van de winkelstraat is haar zaken met kip aan het spit. “Kopen maar!” denk ik dan. F.D.
klik rechts op foto voor meer beelden
Wondelgemstraat, bijna drie jaar later
Lees ook op deze blog:
