persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
Mario van de Vorst over een, voor hem, heel bijzondere plek in Gent
VOLK/ STAD – 03 februari 2022 – Iedereen zal ergens een plek hebben in zijn/haar stad waar bijzondere herinneringen aan vasthangen.
Zo ook Mario van de Vorst. En dit is: zijn eerste échte werkplek in de jaren 1970: brasserie/ tea room ‘Robinson’.
Afgezien van een korte tijd bij ‘Chocolaterie Deese’ op de Wolterslaan, was brasserie/tea room ‘Robinson’ aan de Graslei Mario’s eerste échte werkplek.
Hij was er commis, vandaag zou men all-rounder zeggen. Gaandeweg werd hij full-time kelner of garçon. Hij begon er op zijn vijftiende en bleef er een aantal jaren… om er kleine fortuintjes te verdienen.
Hij woonde toen nog met zijn moeder, broer en twee zussen, in de Drabstraat. Dit is achter de hoek als je de Grasbrug oversteekt, achter de Korenlei. Vlakbij dus.
En toen brak de zomer 1976 aan. Wie toen jong was, herinnert het zich nog: die zomer was het snikheet. Het land werd overvallen door een hittegolf.
Mario kluste als tiener door auto’s te wassen op de Ajuinlei. Maar omdat de hitte overal droogte en bijgevolg waterschaarste veroorzaakte, kwam er een verbod op het wassen van auto’s.
GRASLEI
De 15-jarige Mario had geen bijverdienste meer.
Tot hij aanklopte bij Freddy C. met zijn twee zaken in drie gebouwen. Inderdaad drie. Freddy had naast de ‘Robinson’, in twee naast elkaar liggende herenhuizen op de Graslei, ook nog aan de voet van de Grasbrug een zaak: de ‘Weinstube’. Dit is waar thans ‘Leonidas’ gevestigd is.
De twee naast elkaar liggende huizen zijn vandaag: Restaurant ‘De Graslei‘ en ‘De Witte Leeuw‘. Freddy was een rasecht ondernemer en een “horecabeest”. Mario mocht er aan de slag.
“Van Freddy heb ik het horecavak geleerd” zegt Mario. Hij leerde me alles: van hoe je de zaal klaarstoomde tot hoe je de dweil vakkundig uitwrong bij het kuisen.” “Dit hield ook in: hoe je béarnaisesausen maakt, pannekoeken bakt, cocktails bereidt…”
Freddy oogste groot succes tijdens de zomer. Zijn terras werd ooit door de toeristische dienst uitgeroepen tot ‘Terras van het Jaar’.
Mario: “Dat terras was de moeite. Het lag voor de twee huizen. 17 tafels, 68 stoelen waarvan de helft met leuningen en de daarbij horende kussens en tafellakens, zes lantaarnpalen, tien paraplus. De tafels en stoelen waren in een soort ijzer met daarom een witte lakverf.”
Mario: “Hij heeft me veel geleerd over hoe een goede keuken werkt. Hij had inzicht in de horeca. Hij was een vakman.”
Mario strooit met superlatieven als hij het over de vakman Freddy heeft.
Hij is lyrisch over zijn tijd op de Graslei, temeer omdat hij er heel erg goed zijn boterham verdiende.
Als 15-jarige kon hij op die manier een flinke bijdrage leveren aan het huishoudbudget van zijn alleenstaande moeder… met nog vier inwonenden kinderen. Twee waren al gehuwd.
“We gingen als kinderen allemaal vroeg werken” vertelt Mario. “Enkel een zus was 16 toen ze uit werken ging. Eerst moest ze nog een kappersdiploma behalen. De overigen gingen werken op hun 14”.
Uiteraard is werken in de horeca hard labeur. Mario draaide 17 u per dag, als het moest, bv. tijdens de Gentse Feesten.
Mario oogste niet enkel veel geld, maar ook veel appreciatie voor zijn arbeid, en zeker ook: zijn vriendelijke omgang met de klanten.
Freddy noemde hem smalend “Mijne dankuvriendelijk“.
Mettertijd had ook Mario het horecavak volledig in de vingers. Hij geeft het voorbeeld van de Spaanse sangria.
“Freddy kocht in Antwerpen grote doorzichtige kruiken Spaanse sangria. Dat zijn van die kruiken die half met riet bekleed zijn. Door mijn mooie presentatie van de cocktailglazen – met appelsien en citroen – slaagden we er in om het volledige lot op één avond uitverkocht te krijgen.”
Mario bleef werken in de zaken van Freddy tot eind 1979.
Als tijdens de zomermaanden zijn terras altijd bomvol zat, bleven de klanten weg tijdens de winter.
Nochtans had hij zijn interieur ingericht als ware het een exotische tuin, met planten, een fonteintje, warmteblazers, toeters en bellen, en met tuinmeubilair… Op het groene tapijt stonden liefst 60 tafels.
Op één of andere wijze werd dit niet gesmaakt door de klanten, want na het zomerseizoen bleven ze weg. De Robinson draaide grofweg gesteld maar de helft van het jaar.
KORENMARKT
In 1979 veranderde Mario het geweer van schouder. Hij nam werk aan op de Korenmarkt. Café ‘De Ploeg’ en café ‘Borluut’ – allebei onder één dak: het historische Borluutsteen – waren toen tegelijk uitgebaat door Herman M. Mario werkte er dagelijks van 9 tot 19u.
Op een goeie dag, aan de vooravond van de Gentse Feesten, had je daar Freddy weer. Hij deed Mario een aanbod om opnieuw bij hem te komen werken, zij het enkel tijdens de Gentse Feesten.
Omdat hij al vast bij Herman in De Ploeg en Borluut zat, legde hij dit aanbod aan zijn werkgever voor.
Tot zijn grote verbazing ging Herman akkkoord. Zo ging Mario tijdelijk opnieuw het terras doen bij zijn oude werkgever aan de Graslei.
Na afloop, op de ‘Dag van de Lege Portemonnees‘, stond hij dan weer bij Herman op de Korenmarkt.
Je zou dit waarschijnlijk vandaag niet moeten proberen. Toen was er een entente tussen cafébazen. Iedereen gunde de ander wat.
Mario werd ook lid van de club van de kelners ofte garçons. Dat was toen in café ‘Folklore’ aan de Langesteenstraat, bij Jacky. Het moet daar toen een gezellige boel geweest zijn. “Er werd daar veel afgelachen onder collega’s en er is daar nog een plateaukoers gehouden in die straat” herinnert Mario zich nog.
SINT-PIETERSPLEIN
Toen hij in ‘De Ploeg’ en ‘Borluut’ werkte, leerde Mario ook nog de baas van dancing ‘The President’ kennen: Erik R. Die zaak lag aan het Sint-Pietersplein, waar later een videotheek gevestigd was.
Ook daar ging hij op vrijdagavond en zaterdagavond nog aan de slag. Bij De Ploeg zaten zijn uren er op na 19u. Erik kwam Mario ophalen met zijn sportwagen.
“De man had 5.000 langspeelplaten in huis” weet Mario nog. “Hij speelde zelf dj in zijn zaak. En het was een speciale”.
Vaak gebeurde het dat hij in de loop van de avond er ineens de brui aan gaf en door de microfoon riep dat hij ging sluiten, terwijl de zaal nokvol zat.
Zelfs zijn vrouw begreep dat niet, maar had daar blijkbaar niet al te veel te vertellen.
Daar viel immers enorm veel geld te rapen. Mario: “Ik verdiende tijdens het weekend in ‘The President’ evenveel als tijdens de rest van de week in ‘De Ploeg’ en ‘Borluut’.”
Tijdens de opeenvolgende jaren 1976-1979 was zijn bijdrage in het gezinsbudget super groot. Mario: “Ik had een broer en een zus die in de kaderfabriek werkten aan de Raas van Gaverestraat, en die brachten samen net zoveel in het laatje als ik in mijn eentje”.
SLOTSOM
Het is dus aan de Graslei, rechts van het oude Schuddeveestraatje,
Lees op deze blog over de steegjes aan de Korenmarkt
dat Mario heroïsche dagen beleefde als tiener, in de ‘Robinson’.
En bij uitbreiding aan de Korenmarkt, rechts van de Donkersteeg, in ‘De Ploeg’ en ‘Borluut’. En bij uitbreiding aan het Sint-Pietersplein, in ‘The President’.
Maar toch blijft hij de beste herinneringen houden aan zijn allereerste werkervaring bij Freddy aan de Graslei.
Mario: “Het was de perfecte leerschool voor de horeca, je leerde er alle finesses” besluit Mario.
Intussen was zijn moeder een café begonnen aan de Boudewijnstraat. Zodra Mario een jaartje militaire dienstplicht achter de rug had, ging hij haar daar helpen.
Lees op deze blog over de Boudewijnstraat
Erik R. was niet enkel uitbater van ‘The President‘ aan het Sint-Pietersplein. Hij had in de Lange Violettestraat de ‘Twendy Seven‘ en in de Prinses Clementinalaan ‘The Stop‘ en de ‘Maggie’s‘. Veel later startte hij nog ‘The President II‘ aan het Eward Anseeleplein.
En wat met Freddy C. van de ‘Robinson‘ en de ‘Weinstube‘ op de Graslei? Zoals hierboven gezegd: tijdens de wintermaanden vlotte de omzet niet bij Freddy aan de Graslei, spijts zijn inspanningen om zijn interieur speciaal te maken.
Uiteindelijk gingen de zaken op de Graslei dicht, en begon Freddy een zaak in de Schouwburgstraat: de ‘Weber‘. Uiteindelijk ging ook die failliet.
Lees ook op deze blog:
Lees ook op deze blog:
