persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
Het was uiteindelijk de publieke getuigenis van acteur Stefaan De Gand over zijn vrouw, ongeboren kind en achtergebleven kind, die scribent ertoe bracht deze paragrafen te poneren. De feiten en de verslagenheid zijn zeer herkenbaar.
Je zit aan een tafel, staart naar het tafelblad en that’s it. Liters koffie, later liters alcohol vloeien aan dat tafelblad. Je gelooft nauwelijks dat het noodlot jou overkomen is. Het leven lijkt ineens wreedaardig. Het onzichtbare beschermende vlies dat om je heen hing, is gescheurd.
Het plotse heengaan van je vrouw, het ongeboren kind en het achtergebleven moederloze kind zijn een zwaar te dragen noodlot.
Scribent viel iets gelijkaardig te beurt. Eerst: de dood van, niet één, maar met een tussenpoos, twee bijna voldragen vruchten. Dan, anderhalf decennium later: de dood van de partner, en het kind dat samen met je achterblijft.
Eerst: De vrucht van negen maanden die dood uit de buik komt bij de eerste partner, en de, ruim een jaar later, geboren maar uren later gestorven vrucht van zeven maanden, wat scribent en de moeder ongewild uit elkaar drijft.
De gebeurtenissen zijn verstikkend. Ook de communicatie is dood. Je vindt dat het leven je heel erg onrechtvaardig behandelt. Op diezelfde periode ga je gebukt onder een lastige carrièrewending. Paniekaanvallen hangen als een molensteen om je hals. Je onderdrukt ze. Niemand merkt het. Je zegt foert tegen de wereld en je slaat een andere richting in. De goegemeente schijnt enkel dit laatste te willen zien. Onbegrip is je deel.
Anderhalf decennium later verlaat een tweede partner, moeder, het leven in een tijdspanne van een vingerknip. Scribent blijft achter met het achtjarige zoontje. Daar situeert zich het tafereel aan het tafelblad. Er vloeien liters alcohol aan het tafelblad. De goegemeente schijnt enkel dit te willen onthouden. Je business kraakt in zijn voegen. Onbegrip is je deel.
Lege blikken begroeten je. Monden vol zand spreken in alle windrichtingen. Onheil is je deel. Het duurt jaren vooraleer je hierin berust, tot ineens de poort naar het kleine geluk onverwacht weer op een kier opengaat, tot je weer kan zingen “all I need is the air that I breathe“. F.D.
Lees meer op deze blog:
