persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina
En waar is de directeur van Engie in de media?
OPINIE – 29 september 2018 – Dat de huidige situatie inzake stroomvoorziening het resultaat is van een collectief politiek gemankeer aan langetermijn beleid staat buiten kijf. En dat de stroomproducent verstoppertje speelt, ook.
Wat ook waar is: dat de jongste regering genoeg waarschuwingen heeft gekregen dat het fout kon lopen. Denk aan alle dramatische berichtgeving over problemen in de kerncentrales van de jongste jaren, incluis de dreiging van afkoppeling van enige jaren terug. En dat ze daar niets wezenlijks mee heeft aangevangen, is ook waar.
In een positie van ‘we-hebben-geen-alternatief’ moet de regering dan zwichten onder de voorwaarden die de stroomproducent oplegt. Deze laatste bepaalt hoeveel ze aan taksen gaat betalen aan de Belgische staat, in ruil voor het langer mogen open houden van de centrales. Niet omgekeerd.
Als het de stroomproducent niet zint, dan krijgt een onderhoudsschema van de centrales plots een zwaartepunt in de winter, waardoor een dreiging tot onderbreking van de stroom volgt.
De producent oefent zijn monopolistische macht uit. De regering staat op één been. Ze kan niet anders dan zich te laten chanteren: geen gunstige exploitatievoorwaarden, geen stroom. De producent lacht ook haar eigen klanten uit.
De consument betaalt al het maximum, meer dan om het even waar in Europa, en zou ook de gevolgen moeten dragen voor een wanbeleid van de politici en een machtsspel van de producent. Dat de regering de BTW nog verhoogde om de taxshift te kunnen betalen, droeg bij tot een nog hogere energiekost voor de consument. En het perverse is dat de groepen die niet konden genieten van taxshift, die dus geen loonsverhoging kregen, geen compensatie hebben voor die hogere factuur. Dit is een exponent van asociaal beleid, zoals er vele zijn bedacht in de Wetstraat de jongste jaren.
Dit opiniestuk is ook verschenen in DeWereldMorgen Community
De producent haalt veel geld uit de Belgische zakken door de exploitatie van afgeschreven centrales die al dicht hadden moeten zijn – en die ze om die reden goedkoop hebben kunnen aanschaffen. Door haar monopolie en door het gebrek aan alternatieve voorziening door de politici, is het de producent die bepaalt hoeveel (lees: hoe weinig) ze aan taksen zal betalen voor het langer open houden van die centrales. De regering had die (mislopen) taksen kunnen gebruiken om de energiekost te verlagen. Maar ze staat op één been…
Overigens blijkt dat dit geld naar Parijs verhuist, in die mate, dat een reserve voor de kosten van het sluiten van die centrales over enige jaren onvoldoende blijkt. Hiermee lijkt de producent een scenario voor te bereiden waarin de Belgische belastingbetaler op termijn ook die kost zal mogen betalen.
Wat krijgt die consument terug: de hoogste tarieven van Europa en een onzekere bevoorrading! Over de veiligheid van die centrales zullen we het hier maar niet hebben.
Dan volgt er communicatie naar de consument. De regerende politici worden voor de camera gesleept – de oppositie komt uit vrije wil – en ze delen zwarte pieten uit.
De bevoegde minister probeert van haar zwakte een sterkte te maken door zich voor te stellen als de behoeder voor erger. “We vinden die stroom wel voor u!” Terwijl men zich afvraagt of haar kabinet niet te veel verstrengeld is met de belangen van de producent. En of ze daar de afgelopen legislatuur geslapen hebben als het ging over het doorbreken van het monopolie.
Maar waar is de stroomproducent in de media?
Als de producent vindt dat zij ten onrechte wordt verdacht van manipulatie van de onderhoudsschema’s van de centrales (alle onderhoud in de winter) en chantage van de regering door haar machtspositie (we betalen niet veel compensatietaks voor het openhouden van de centrales, we leggen onvoldoende fondsen aan voor de sluiting) waarom stuurt ze dan telkens een poppemieke het veld in als woordvoerder in de media?
In crisissituaties mag een bedrijf zich niet blijven weg steken achter een woordvoerder. In crisissituaties komt minstens een directielid de media te woord staan.
Het verhoogt haar geloofwaardigheid. De producent doet dit niet en heeft bijgevolg geen geloofwaardigheid. De producent wekt alvast de indruk dat ze veel te verbergen heeft .
Heeft ze overigens ooit tekst en uitleg gegeven over het zware sabotage-incident in Doel van enkele jaren geleden?
Hebben ze daar geen directeur misschien bij Engie? F.D.
Lees ook op deze blog:
