CURSIEF – Hoe het jaareinde tegelijk hartverwarmend en troublerend werd

Camaraderie in de camion en wreed accident

‘CURSIEF’/ VOLK – 03 januari 2022 – “Hoe maakt u het?” vroeg de heer op de Groentenmarkt waar ik toevallig in de rij stond voor de warme bakkerin.
De goede man moet mij allicht al eens opgemerkt hebben in de straten van Gent, het grootste dorp van het land! Daar pleeg ik sinds jaar en dag rond te struinen. 7 aaneensluitende jaren al, om precies te zijn. Tegenwoordig verberg ik me discreet achter mijn witte kerstmanbaard, maar dit mocht blijkbaar niet helpen.

“Ik maak het vanuit een virtueel adres” merkte ik fijntjes op, geheel naast de kwestie, doelend op de blog – de persblog.be – die ik maak.
Bij de kapper zal de goede man van hierboven mij niet hebben ontmoet. De man die zijn haar kort liet knippen, was niet de Blogman.
Daar ik geenszins, onder kam, knipschaar of tondeuse, met COVID-19, noch diens varianten Delta of Omikron wens aan te knopen, blijf ik al maanden, intussen jaren, bij de kapper weg.
Mijn witte baard laat ik intussen ook maar groeien. Struinend tussen de kerstbomen in de straten en pleinen was dit de laatste weken niet eens ongepast.
De goegemeente zal allicht, bij het zien mijns aanschijns, gedacht hebben dat de kerstman zijn muts verloren was geraakt in het Druppelkot, en vervolgens radeloos op zoek was naar zijn op drift geslagen rendier. Zo’n indruk moet ik gemaakt hebben toen ik getroubleerd geraakte.

Eventjes ernstig nu

Mijn opmerking over dat ‘virtuele adres’ was de jongste twee maanden maar half waar. Je kon me soms zien zitten in de laadruimte van een camion aan Onderbergen in november, en aan de Recollettenlei in december.
De laatste locatie had zicht op de historische Ketelvest.
Die camion werd een beetje de succursale van persblog.be. Echter is de eerste en enige bestaansreden van die camion dat hij kantinewagen is voor het ondernemend gezelschap vaklui – Stijn, Seba, Tom, Marnick en mijn oudste zoon Arne – die al twee maanden in het centrum van Gent grote herenhuizen – dubbelhuizen – van nieuwe daken voorzien.

Tegen schaftijd was ik soms present om een soepje of een pastaatje mee te eten. Hartverwarmend, die camaraderie!
Er staan een tafel en stoelen in de camion. Die laadruimte is gelijk een halfopen terras. Via de open laadklep genieten we van het zicht op Leie en de historische Ketelvest. Aan de overkant, bij het Gerechtshof – Hof van Beroep – ligt de Barge aangemeerd. Wat dichter bij de camion aan de Recollettenlei, ligt een grote Beneluxboot. Misschien ga ik in januari opnieuw die kans krijgen, want de werken aan de daken aan de Recollettenlei zijn nog niet afgelopen.

“Waarom ik zo bleek zag?”

In november, in Onderbergen, had een eminent journalist, nu op rust, mij al gespot. De man fietst daar met vaste regelmaat parmantig in het rond, op zijn  Hollands: als een kaars rechtop gezeten, armen voor hem uitgestrekt, met de neus fier in de tegenwind.
Hij woont daar in de buurt en luistert naar de naam ‘Karel V.K.’.
De laatste keer dat we praatten, stond ik met hem op de Recollettenbrug. Hij had me gezien en kwam gezwind aangefietst.
“Waarom ik zo bleek zag?”
Wel, ik kwam net terug van een werfbezoekje aan mijn zoon en zijn maten, toen ik vanop de Predikherenbrug, een schuit zag dobberen langsheen de Ajuinlei,  waarop twee rommelvissers gehurkt zaten. Omdat ik mooie beelden in het verschiet hield van opgeviste roestige en met zoetwatermosselen begroeide tweewielers, besloot ik die kant op te wandelen om hun lading te gaan inspecteren. Ongeveer ter hoogte van de achterkant van de Innovation merkte ik dat de rommelvissers tussen schuit en wal naar iets aan het grabbelen waren. Dichterbij gekomen, keek ik neerwaarts vanaf de hoge kade en zag een arm.

Een arm van een mannequinpop uit de Innovation die in het water was gesukkeld, dacht ik. Aan die achterkant van de Innovation staat steeds een afvalcontainer.  Ik riep de mannen vrolijk toe: “hebben jullie een lijk gevonden?”

“Ja” antwoordde een van de rommelvissers gortdroog.
Dat was schrikken. Tot mijn ontzetting zag ik vervolgens een lichaam van vlees en bloed, toebehorend aan een wat oudere dame, vlak onder de waterspiegel, tussen wal en schuit drijven.
Het was rond tienen. De drenkeling was nog maar pas ontdekt. Eén van de vissers had net de hulpdiensten gebeld.
Eén van de mannen aan boord gooide een tros touw naar me toe en vroeg of ik het uiteinde wilde vastmaken aan de reling op de kade, terwijl hij het andere uiteinde aan de schuit bevestigde. Zo kon de schuit niet van de kade afdrijven.
De rommelvissers zwoegden om de drenkelinge boven het wateroppervlak te houden. Beiden poogden vervolgens om de ongelukkige aan boord te hijsen, maar dit lukte telkens opnieuw niet.

Met de komst van de hulpdiensten, twintig minuten later, werden alle pottenkijkers aan wal weggejaagd in de richting van de Recollettenbrug. En daar stond Karel V.K., fiets aan de hand. Hij wou terstond een ooggetuigenverslag van mij, maar dacht er niet aan om de krant te bellen. Met pensioen is met pensioen.

Hoe dit ongeluk is kunnen gebeuren, weet geen hond. De dame moet geruisloos in het water gesukkeld zijn. Er was blijkbaar niemand in de buurt geweest. Dus had niemand een gil of een plons kunnen horen, mocht die er al geweest zijn.
Karel V.K. en ik zagen hoe de hulpdiensten op de kade van de Ajuinlei snel een tentje hadden optrokken om daar vervolgens, vermoedelijk, het slachtoffer te reanimeren. De ongelukkige heeft het desondanks niet gehaald, zo vernam ik later in Het Journaal.
Dit was best wel een beklijvende ervaring, daar op die vroege novemberdag, op dat vroege uur… R.I.P.

Gelukkig was er in november en december de hartverwarmende camaraderie in de camion. Zo zie je maar: het leven is en blijft helaas afwisselend een lach en een traan.

De Blogman