CURSIEF – Bella Ciao… over het Hoefslagstraatje

persblog.be – Verhalen uit en over Gent – naar hoofdpagina

In mijn verbeelding hoor ik de klanken van een accordeon en een kleine fanfare van over het water komen.
Nino Rota … Goran Bregovic …

‘CURSIEF’/ STRATEN – 02 augustus 2022 – Ik sta op de Kraanlei, ter hoogte van Hotel Harmony. Een plaats waar ik, vooral ‘s avonds, graag even stil hou, om er te luisteren naar de muziek in mijn hoofd. Want wanneer ik, geleund op de reling langs het water, over de Leie naar de weerspiegeling kijk van die mooie gevels in het donkere glas van de rivier beneden, dan zet die fanfare in. Onder een veelkleurige slinger van licht … door Rudi Devuyst

Het Hoefslagstraatje ligt geprangd tussen het statige pand van het Oostvlaamse Chirosecretariaat annex winkel De Banier en het café met trapgevel Barrazza. In vroeger dagen werd je er nog opgewacht door een koe in papier maché, maar met haar verdwijnen stierf ook die laatste, reeds verstilde hoefslag in dat straatje uit. Geen mens die het kent van naam.

Het ligt daar gewoon als een soort nooduitgang, weg uit de drukte van de Lange Munt. Een nooduitgang sans issu weliswaar: wie de Primark ontvlucht, botst na enkele meters op de natte onverzettelijkheid van de Leie. De ontsnapper heeft geen andere keus dan zich opnieuw in het gewoel te mengen of zich op het voor hem klaarstaande terras te laten neerzinken. Dat terras, met blauwe en witte stoeltjes, onder die veelkleurige slinger van licht. En terwijl de zon ondergaat en het terras zich vult, luister ik van aan de overkant naar die accordeon en die fanfare …

Telkens weer overvalt mij hetzelfde gevoel wanneer ik naar die slinger kijk.

Het ding heeft iets tragisch, vind ik. Of nee, niet tragisch, eerder melancholisch, als de leegte en de stilte na het feest, wanneer alle gasten zijn vertrokken en enkel nog die slinger herinnert aan wat er zich die avond onder zijn licht heeft afgespeeld: de stille gesprekken en verhitte discussies hier, de overdaad aan wijn die een echt gesprek verder onmogelijk maakte daar; de hunkering tussen de twee lijven, te dicht bij elkaar om niet gevoeld te worden maar te ver uit elkaar om bevrijding te vinden; de kinderen die men nog net had kunnen verhinderen in het water te vallen; de hond die met een portie salamiblokjes aan de haal was gegaan en die aan de ingang van het straatje was gaan opsmullen … Allemaal hadden ze zich, op een warme zomeravond, blootgegeven onder het gele, het blauwe, het rode en het groene licht van de slinger. Maar nu waren ze allemaal weg en bleef enkel nog de slinger.

Maar natuurlijk zijn ze nooit allemaal weg. Het feest is nooit helemaal over. Het orkest van de Titanic speelde ook nog onder een hoek van dertig graden. Misschien zit iedereen wel gewoon op zijn stoeltjes, op de grond of tegen de muur te slapen, wachtend op het moment dat komen gaat. … Gent wordt voor mijn ogen even een stukje Italië. Rome leent mij voor een moment zijn regisseur par excellence en zìjn Cinecitta. Ik zie Fellini’s ‘Amarcord’ en ‘Il Rex’. Een blinde Julien Schoenaerts speelt er accordeon, op een melodie van Nino Rota. Of toch iemand die op een blinde Schoenaerts lijkt. Schoenaerts en Rota zijn dood, maar de melodie bereikt mij nog altijd … ik, daar aan de overkant, op de Kraanlei.

Even verderop, onder de brug naast het Vleeshuis en de ‘Onze Lieve Vrouw met de Inktpot’ door, ligt de Graslei. Op de boordsteen staat ‘Melopee’ van Paul Van Ostaijen gegraveerd:

“Onder de maan schuift de lange rivier
Over de lange rivier schuift moede de maan
Onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar zee”

Misschien wacht het terras en zijn slapers wel op het voorbijglijden over de Leie van die mysterieuze man in die mysterieuze kano op zijn weg naar zee. Misschien willen ze hem toejuichen, hem aanmoedigen op zijn reis, zoals ze ooit de Buffalo’s in hun bootjes hebben toegejuicht. Het straatje zal te klein zijn voor de feestende menigte als hij passeert. Door die slinger zullen ze hem zien, want als alle gevelverlichting in Gent al lang is gedoofd, zal die slinger nog altijd branden. Misschien zullen ze hem herkennen, kunnen zien wie het is, in die kano onder de maan ! Als iemand ze op tijd wakker maakt. Godot wacht niet.

En als de kano, of ‘Il Rex’, dan al of niet is gepasseerd en de rest dan tòch is verdwenen, dan zijn er nog die vier of vijf die overblijven en komt vanuit de Lange Munt Goran Bregovic met zijn ‘Fanfare van Huwelijken en Begrafenissen’ het Hoefslagstraatje binnengewandeld. Onder de slinger worden nu testamenten gemaakt: van hun jeugd, van hun onschuld en van hun onwetendheid. Lallend, met de armen om elkaars schouders heen geslagen, wordt de wereld, rijkelijk overgoten met verschaald bier, gemolesteerd, getortureerd, gedesavoueerd en verwenst, maar op het einde altijd gesavoureerd en verbeterd. No pasaran ! Tot de laatste man ! Bella Ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao ! …

Tot de regisseur “cut” roept en het hele zwik als sneeuw voor de zon verdwijnt. Iemand heeft in mijn hoofd de naald van het vinyl gehaald, de muziek is gestopt. Ik kijk naar een terras, waar enkele mensen in het halfduister van de avond, verlicht door een slinger met gele, blauwe, rode en groene lampen genieten van een pint of een glas witte wijn, terwijl er achter mij een jong koppeltje op hun fietsen vrolijk lachend over de kasseien voorbij dokkert. De reis is voorbij, de filmvertoning is afgelopen. Langzaam schuift de Leie voorbij onder de maan wanneer ik zelf terug mijn fiets op gang trap en de weg naar huis aanvat. Ciao, bella ! Dag slinger. Dag Singer slinger lampion. Volgende keer kom ik hier toch gewoon weer kijken. Want je maakt mij blij, met je uitbundige eenvoud.